fbpx

In te veel gevalle word lokalisme gepredik omdat dit goed klink, maar globalisme geleef omdat dit op die korttermyn geriefliker en makliker is en ook aan mense se behoefte van “eerste wêreld standaarde” voldoen. Die belofte van globalisering is dat jy enige produk ter eniger tyd op enige plek kan kry en dit is opvallend in watter mate daardie verslawing aan die belofte maak dat mense nie kans sien om in Orania, of enige plattelandse gemeenskap, te woon nie.

Vir die boere, veral die kleiner boere en die privaat winkeleienaars beteken globalisering in praktyk groot nadele. Groot maatskappye koop massas produkte soos voedsel aan en kan die prys bepaal, wat dit vir klein produsente, met hulle ietwat duurder produksiekoste per eenheid, amper nie meer die moeite werd maak om kos te produseer nie. Die groot maatskappye met hulle verspreidingsnetwerk kan die hele proses beheer. ‘n Soort perverse logika volg wat ook aansienlike omgewingsbesoedeling meebring.

In praktyk beteken dit dat ‘n boer sy produkte weens die feitlike monopolie van groot aankopers soos landswye supermarkgroepe besonder goedkoop moet verkoop en min wins maak. Die groter boere koop die kleiner boere uit en produseer in monokulture wat aangewese is op volksvreemde arbeid en energie-intensiewe masjiene. Die produkte wat deur die maatskappye plaaslik aangekoop word, word na die groot stede se sentrale markte vervoer en dan weer deur die landswye kettingwinkels verpak en na hulle filiale landswyd versprei. Die boer koop dan sy eie produkte by ‘n kettingwinkel duurder terug, nadat dit eers honderde kilometers afgelê het van sy plaas na die stedelike mark en dan weer terug na die naaste dorp se supermark. Geen waarde is toegevoeg behalwe verpakking en die kenteken van ‘n groot supermark nie. In die proses is wel groot hoeveelhede uitlaatgasse geproduseer om die produk heen en weer te ry. Kopers laat hulle flous deur die kamstige kwaliteit van die produk in sy mooi verpakking (addisionele besoedeling), terwyl hulle dit eerder direk by die boer moes gekoop het.

Die huidige staking in die vervoerbedryf wys ons egter hoe broos daardie blink kant van globalisering is. Dorpe en stede staar ‘n tekort aan voedsel in die gesig omdat die verspreidingsnetwerk lamgelê is. Veral stede is al so afhanklik van supermarkte dat ‘n langdurige staking selfs hongersnood in dele tot gevolg kan hê.

In Orania, waar ons eintlik alles tot ons beskikking het om in talle opsigte outark te wees, is ons ongelukkig nog afhanklik van dieselfde logika. Hier is oorgenoeg landbougrond en water, maar by verre die meeste kos wat geproduseer word, word uitgevoer en noodsaaklike voedsel soos groente word net op baie beperkte skaal geproduseer (alhoewel groenteverbouing tans in beplanning is) en die supermarkte koop hulle voedsel veral by stedelike markte, pleks om dit plaaslik te soek en sodoende geleenthede vir groenteverbouing te skep. In ‘n klein mate word dit wel deur die weeklikse aandmark ondervang. Vorentoe moet daar wel ‘n behoorlike boeremark wees, waar slegs plaaslik vervaardigde produkte verkoop word.

Met tyd, en met die regte leiding, sal dinge wel in plek kom. Kursusse om mense op te lei hoe om groente te plant moet aangebied word. Grond wat onbenut lê moet verhuur word vir groenteverbouing. Winkels moet voorkeur gee aan plaaslike produkte en inwoners moet Orania-produkte eerder as produkte van elders wil koop. Daar is nog heelwat werk wat gedoen moet word, sodat ons in tye van nood selfstandig kan funksioneer.