fbpx

Orania het die morele hoë grond: Deur Victor Correia

Die verkiesing is verby. Die mense van Orania is ietwat verlig. Rondom elke verkiesing, probeer opportunistiese verslaggewers om een of ander storie op te maak oor Orania. Hul soek nie eintlik die waarheid nie, maar hou van ʼn lekker soetsappige storie wat kykers vir ʼn oomblik kan laat vergeet van die horibale toestand waarin Suid-Afrika verkeer. Daar is darem iets wat egter is as ʼn staat wat besig is om te misluk, vrot is van korrupsie en waarvan die moordsyfer sommige mislukte state s’n oortref.
Dit was juis in aanloop tot die 2019 verkiesing dat ʼn redelik onverteenwoordigende groep van eNCA, ondersoek wou instel waarom Orania nie meer verteenwoordigend van Suid-Afrika se diversiteit is nie. Die doel van hul besoek was eenvoudig om Orania se bestaansreg weereens onder verdenking te bring.
Dit kan afgelei word uit ʼn peiling wat op hul webblad geplaas is, waarvan die uitslae later vinnig verwyder is omdat dit nie hul agenda gepas het nie. In kort het eNCA se eie lesers in ʼn groot meerderheid gesê: “Los hierdie gemeenskap uit, hul het niemand skade gedoen nie”.
In ʼn ietwat sombere afskeidsartikel (want hul kon toe nie vir die hele wêreld bewys Orania is rassiste nie) het eNCA ʼn wel ʼn berig geplaas met die opskrif “The ‘immoral people of Orania’”. Dit het my getref hierdie berig oor Orania eintlik oorweging positief was, met tye selfs ontnugterend vir die naïewe besoekers. Selfs so positief dat die verslaggewer, dalk op ʼn stadium gewonder het of hy sy werk sal behou as hy ʼn onkritiese artikel oor Orania skryf. Daarom moes hy tog op die ou end iets negatiefs vind om die wêreld (eintlik liberale pers) se vooroordele oor Orania te bevestig. Van ware joernalistiek was hier nie veel sprake nie. Uiteindelik is die informasie wat hul agenda gepas het opgeblaas, en die res was agtergrond.
Die sydelingse insident, wat nie erg genoeg was om ʼn substansiële klag mee te bring nie, word toe die hoofstorie. Gelukkig kon eNCA se nuusspan op grond van ʼn geïsoleerde insident waar ʼn verbyganger glo hulle ʼn paar woorde toegesnou het, afgelei het dat al die mense van Orania steeds ʼn immorele gemeenskap is. Boonop, om alles nog erger te maak word, beweer dat hulle hul laaste aand bevrees in die “Oewer Hotel” geslaap het, wat die wat Orania ken, sal weet dat dit hoogs onwaarskynlik was.
Eerstens moet daarop gewys word dat eNCA uitgaan van ʼn verskraalde individualistiese vertrekpunt, wat in werklikheid geen ruimte laat vir die bestaan van minderhede soos die Afrikaner nie. Tweedens is die posisie wat Orania in die nuwe Suid-Afrika inneem wel geregverdig, selfs moreel. Nader beskou, blyk dit eerder dat diegene wat die gemeenskap met dwang wil integreer in ʼn mislukkende Suid-Afrika immoreel is, en dat Orania as ʼn gemeenskap eintlik die morele hoë grond besit in vandag se politiek debat. Dit sal hul onder geen omstandighede wil erken nie, maar hier volg ‘n moontlike verduideliking.
Die ideologie van nuwe Suid-Afrikanisme
Die vraag of ʼn gemeenskap soos Orania bestaansreg in die nuwe Suid-Afrika behoort te hê, is ʼn eintlik ʼn vreemde vraag. Hier is ʼn gemeenskap wat werklik bestaan, niemand skade aan gedoen het nie en boonop met bitter min hulpbronne ʼn funksionerende dorp opgerig het. Orania behoort eintlik hiervoor erkenning te kry, maar die realiteit (bestaan van Orania) word hier beoordeel aan die hand van ʼn uitgediende idee (dat Suid-Afrika uit ʼn veelheid van individue bestaan). Dit bied in werklikheid nie voldoende beskerming aan gemeenskappe nie. Suid-Afrika bestaan in werklikheid nie uit ʼn veelheid van individue nie, maar uit ʼn veelheid van gemeenskappe. Die mens is nie alleenlik individu nie, maar ewe fundamenteel ʼn gemeenskapswese.
Orania gee aan die werklike stand van sake gestalte en wys dat die idee van ʼn reënboognasie nie veronderstel dat elke duimbreed van Suid-Afrika presies dieselfde hoef te lyk nie. Die idee dat die reënboognasie idee veronderstel dat die land se rassedemografie op elke denkbare deel van Suid-Afrika presies so moet uitsien, is eintlik ʼn dekmantel vir die ANC se begeerte vir totale oorheersing. Want indien dit wel so gebeur, sal daar geen enkele duimbreed van Suid-Afrika wees waar hul nie die volle sê het nie.
Die idee van ʼn reënboognasie wat Orania nastreef veronderstel eerder dat daar binne die reënboog ruimte moet wees vir verskillende gemeenskappe om hul verskeidenheid uit te leef. Dit moet liefs op ʼn natuurlike wyse gebeur, dat die land se vorm gevorm word deur mense op grondvlak se keuses. Orania wil in kort vir diegene vir wie hul Christelike oortuigings, Afrikanerkultuur en toekoms van hul kinders belangrik is, ʼn plek gee om hierdie keuses te maak.
Die immoraliteit waarvan eNCA melding maak het ten diepste te doen met hul oortuiging dat Orania ten diepste ʼn rassistiese gemeenskap is, terwyl die leierskap van Orania duidelik gestel het dat Orania ʼn kultuurgemeenskap is. Dit was wel nie wat die nuuskanaal wou hoor nie. Dus speel hul tot vervelens toe die rassekaart wat spruit uit hul eie vertolking van die reënboognasie. Skynbaar is hul hoogs ontsteld en seergemaak dat die demografiese profiel van Suid-Afrika nie eenvoudig soos ʼn rasseformule op elke denkbare vierkant van die grondgebied van Suid-Afrika afgedwing kan word nie. En laat hul maar ontsteld wees, en laat Lesufi maar sy speelgoed uit die kot gooi. Dit is nie hoe dinge in die werklike lewe gebeur nie. Politici kan nie besluit met wie mense op grondvlak mag assosieer of nie. Dat daar byvoorbeeld ʼn oorwegend bruin gemeenskap op die Kaapse vlak is, of areas in Natal is waar Indiërs in die meerderheid is, is nie iets wat nuus maak nie.
Die nuuskanaal se berig oor Orania verklap verder ʼn statistiese vertrekpunt. Hul wil klaarblyklik hê dat die staat een of ander tyd, as daar genoeg publieke druk is, moet ingryp en Orania binne die res van Suid-Afrika met dwang moet inlyf. Dit sou natuurlik uiters onverdraagsaam wees en as ʼn mens die eNCA se eie stoute woorde wil gebruik hoogs “immoreel”. Terwyl dit internasionaal hoog aangeprys word om minderhede te beskerm, word minderheidsregte in Suid-Afrika blatant ignoreer. ʼn Duidelike bewys hiervan is die feit dat plaasmoorde steeds nie as ʼn prioriteitsmisdaad beskou word nie.
Uiteindelik is dit waarskynlik nie vergesog om te sê dat die arme verslaggewers eintlik nie anders kon as om ʼn negatiewe berig oor Orania te skryf nie. Dit het duidelik geblyk uit die boodskap uit hoofkantoor waar die betrokke persoon in totale onkunde gestel het dat Orania die plek is “waar swart mense net werk kan kry as jy ʼn tuinwerker of bediende is”. Sjoe, ek het nie eers gedink dat die pers die bal so ver kan mis slaan nie. Trouens het hulle hierdie bal heeltemal gemis. Met sulke wanpersepsies oor Orania, is dit dalk net weer ʼn keer nodig om Orania se posisie uiteen te sit. Vir diegene wat eintlik nie geweet het nie, is dit wat volg ʼn uiteensetting van die moraliteit van Orania se vertrekpunt.
My eerlike mening is dat die nuusberig eintlik ʼn ander doel gehad het. Die raaiselagtige gebeurtenis dat ʼn gemeenskap wat nie eens 2000 inwoners het nie soveel aandag geniet, wys eerder op ʼn gebrek aan werklik nuuswaardige gebeurtenisse elders in Suid-Afrika. Dit kan m.i. eerder as ʼn desperate poging om die aandag van die vele mislukkings in die res van Suid-Afrika af te lei, beskou word.
Die moraliteit van Orania se standpunt
Orania het vandag die morele hoë grond. Die gemeenskap het hul grond op ʼn wettige wyse bekom, dit met hulle eie arbeid opgebou en bedryf hul sake op ʼn ekonomies volhoubare wyse, terwyl hul ook die belange van die omgewing in ag neem. Buiten die ekonomiese volhoubaarheid, word daar ook baie maatskaplike hulp verskaf. Die werkloosheid in Orania is byna niksseggend.
Verder het Orania histories gesproke ʼn skoon rekord. Hul het geen ander gemeenskap enige onreg aangedoen in die oorspronklike grondtransaksie of deur hul arbeid teen ʼn lae koste uit te buit nie. Hiermee saam betaal Orania se inwoners dubbele belasting. Elke inwoner van Orania betaal belasting aan SARS, maar die dorpsraad lewer al die dienste wat ʼn munisipaliteit gewoonlik sal lewer met addisionele fooie wat van Oraniërs gehef word. Hulle doen dit wel baie meer effektief as wat ʼn mens in meeste dele van Suid-Afrika sien. Die dorp skep verder ʼn goeie indruk. Dit is skoon en netjies. Die inwoners voel buitendien veilig en is volgens ʼn 2019 verslag van Helpende Hand gelukkig, ten spyte van laer as gemiddelde inkomste van die inwoners.
Die dorp is eintlik ʼn reusagtige suksesverhaal, veral teen die agtergrond van Suid-Afrika wat vandag as ʼn mislukkende staat beskou kan word. Tans is Suid-Afrika 88ste van 174 lande op die Fragile State Index, en beweeg steeds teen ʼn konstante tempo by die ranglys op. Hoe hoër op jy op hierdie lys is, hoe groter word jou risiko geskat. Suid-Afrika word volgens hierdie indeks as toenemend meer onstabiel as lande soos Botswana en Namibië beskou en val tans in die kategorie “waarskuwing”.

In die lig van die bogenoemde gegewens, sou die verantwoordelik ding eerder wees om meer aandag te bestee Suid-Afrika se spoedige agteruitgang. Dit sou natuurlik minder sensasioneel wees, veral voor ʼn belangrike verkiesing wat die ANC graag wou wen. Daar is wel ʼn ander rede waarom Orania vandag soveel aandag trek.
Terwyl die internasionale gemeenskap vir Suid-Afrika sê: “pasop” en jong mense uit die land vlug bied Orania vandag eintlik hoop. Orania het ʼn gemiddelde groeikoers van 10% vir die afgelope 5 jaar gehandhaaf. Vir diegene wat nie wil immigreer nie of dalk nie kan nie, word Orania ‘n alternatief vir menigte Afrikaners. Orania se sukses is eintlik ʼn groot verleentheid vir vele munisipaliteite wat vandag kniediep in die skuld is veral vir diegene wat meen dat Afrikaners eintlik net diewe is en geen bestaansreg in Afrika het nie. Die dorp is vandag ʼn bewys dat Afrikaners sonder om ander mense se uit te buit of hul grond te steel ʼn stad kan bou. Orania is nie skuldig aan een van die twee klagtes nie. Hul het niemand se grond gesteel nie en geen ander gemeenskap se arbeid uitgebuit nie.
Die enigste kaart wat die linkse media speel en waarmee hul keer op keer Orania se bestaansreg probeer bevraagteken is die rassekaart, hoewel daar keer op keer gestel is dat Orania ʼn kultuurgemeenskap is. Die linkse media se probleem is dat indien hul nie Orania van rassisme kan beskuldig nie, hul eintlik geen ander opsie het as om Orania se bestaansreg te aanvaar nie. Dat Orania eenvoudig ʼn kultuurgemeenskap is, wat ʼn gemeenskaplike geloof, erfenis en belewenis van Afrikanerskap met mekaar deel is vir hul net te moeilik om te aanvaar, veral as ʼn mens graag nog na 1994 na Suid-Afrika met ʼn rassebril wil kyk.
Daar word nie van die bruin mense in Kaap verwag om wit mense daarin te integreer nie, of van die swart mense in Soweto om meer wit mense daar toe te laat nie. Mense assosieer natuurlik met wie hul graag wil assosieer. Die tipe pogings spruit eerder uit ʼn ideologies gedrewe en ongrondwetlike idee (Sien DKD hofsaak) dat die land se demografie presies dieselfde moet lyk om elke hoek en draai. Dit is die Lesufi’s van ons tyd wat met dwang rasformules wil afdwing op gemeenskappe. Hy wil van sy gesagsposisie af vir mense op grondvlak sê met na watter skole hulle moet gaan, met wie hulle wil vriende maak en wie weet wat nog als.
In werklikheid sien dinge anders uit. Mense moet vry wees om te assosieer met wie hulle wil. Die punt is dat Orania eintlik vandag die morele hoë grond besit. As Christelik-Afrikaanse gemeenskap het hul die volle reg om hul Godgegewe roeping na te streef. Hierdie Godgegewe reg word vandag nog in die grondwet gewaarborg, maar sou selfs met die afwesigheid van so artikel moeilik wees om te omseil.
Ja, selfs indien die reg tot selfbeskikking nie in die grondwet gestaan het nie, sal ʼn mens ʼn baie sterker saak as ras moet uitmaak om ʼn gemeenskap wat van niemand gesteel het en die dorp met eie arbeid opgebou het, se bestaansreg op te hef nie. Dit is ook eNCA se groot fout. Hul dink dat Orania gaan ophou bestaan as die staat ingryp. Nee, inteendeel Orania bestaan reeds, het die volle reg om te bestaan en se bestaan is self noodsaaklik in die lig van die onsekerheid van die Afrikanerminderheid se toekoms in Suid-Afrika.
Hoe sterker Orania groei, hoe moeiliker word dit om iets teen Orania se bestaan te doen. Hoewel Orania wel die morele hoë grond het, is daar nog baie werk wat voorlê.
Victor Correia

Idealisme

Om mieliepap te maak, is op die oog af nie moeilik nie; net drie bestanddele: water, sout en mieliemeel. En tog is alle mieliepap nie lekker nie. Klonterigheid (die beginnersprobleem) buite rekening gelaat, is daar eintlik net een ding wat verkeerd kan wees en dis die sout – te min of te veel. Of dit slappap, stywepap of krummelpap is en of dit nou perfek lyk waar dit daar staan en stoom, te veel of te min sout kan tot teleurstelling lei.

Nou vra iemand my – laat ek hom maar ’n wetenskaplike noem – hoe mens weet as jou pap te veel sout in het. En hy vra dit nie soos een wat wil weet nie, hy vra soos een wat wil sê, dus luister ek. Hy sê: jy proe dit … hy bedoel as jy die sout kan proe, is dit te veel. Ek vra toe of sy reël nie ’n bietjie subjektief is nie en hy sê: ja natuurlik, maar ’n mens se mieliepapsmaak ís ’n subjektiewe saak. Hy het onlangs vir ’n week by mense gebly wat te veel sout in hulle pap gooi en wat dit so ongemaklik maak, is dat hulle dit nie proe nie.

Daarmee het hy kennelik ’n paar groot lewensvrae aangesny, veral as mens geweet het dat dit sy skoonfamilie is by wie hy gekuier het. Maar verhoudingsvrae en relatiwiteit daar gelaat, is die punt waarop ek afstuur die volgende: mens kan sout nie juis as die “geheime bestanddeel” van mieliepap beskryf nie, maar tog is daar ’n geheimenis in die gebruik daarvan opgesluit.

Om onder die opskrif van Idealisme met ’n mieliepapstorie te begin, skep sekerlik die verwagting dat daar ’n eenvoudige en onteenseglike toepassing sal volg, ’n soort lessie van die storie. “Sout is goed en selfs noodsaaklik, maar nie te veel op ’n slag nie – en so is dit met idealisme ook …”

Dit is nie waarop ek afstuur nie, hoewel dit seker ’n belangrike aanknopingspunt bevat. ’n Punt wat vooruit verreken moet word as mens, soos ek dit verderaan sal doen, ’n pleidooi vir idealisme wil lewer. Daar is tog soveel praktiese werklikhede wat nie geïgnoreer kan word nie en almal weet dat die soort dromery wat voeling met die werklikheid verloor, nie ver kom as dit in werking gestel word nie.

My toepassing van die storie is eerder dit, dat daar in die suksesvolle mengsel van idealisme en werklikheidsbesef ook ’n geheimenis skuil, iets wat nie in resepte en formules opgesluit lê nie, maar waaroor ons onder moeilike omstandighede dieper behoort te dink. “Moeilike omstandighede” – en  die meeste mense sal saamstem dat Afrikaners hulle tans in moeilike omstandighede bevind – is eintlik net ’n ander manier om na ongunstige en onwenslike werklikhede te verwys.

Enige mens met ’n sin vir selfstandigheid, of dit nou polities, ekonomies, emosioneel of andersins is, voel soms deur sekere werklikhede vasgekeer en neem hom of haar voor om dit te verander, al is dit die laaste ding wat hulle doen! Soms vang mense in sulke tye dwaashede aan, soms styg hulle tot nuwe hoogtes of kondig hulle planne die begin van iets nuuts en groots aan. Maar waar lê die verskil tussen die een en die ander, tussen die een wat onder moeilike omstandighede ondergaan en die een wat onder moeilike omstandighede nuwe hoogtes bereik?

Dit is duidelik ’n kwessie van verandering én werklikheid – nie nét verandering nie en nie nét die behoud van bestaande werklikhede nie, want aan beide kan mens ondergaan terwyl ’n goeie balans tussen veranderingswil en werklikheidsbesef die sleutel tot sukses hou. Maar hoe vind mens dié goeie balans?

Daar is geen resep vir goeie oordeel en gesonde verstand nie, en tog vaar party mense daarmee beter as ander en vaar dieselfde mense partykeer beter as ander. Ek is seker dat enigeen wat van ander se suksesse en mislukking probeer leer, iets daaruit sal wys word. Daarom dat gevallestudies in sommige vakke tot op die hoogste vlak so ’n belangrike plek in die leerplanne inneem. Voordat ek my egter op ’n waardevolle bron uit die tradisie beroep, wil ek ’n eenvoudige definisie gee van wat ek met idealisme bedoel – dalk so eenvoudig dat dit kon gebly het, maar ek dink tog dat dit iets bevat wat ons maklik en tot ons nadeel uit die oog verloor.

Wat ek oor idealisme te sê het, sê alreeds ook iets oor die mens en hoe ons die mens kan of moet beskou. Dit is dat, vanuit menslike hoek, die werklikheid aan die een kant altyd alreeds gegewe is, maar aan die ander kant ook altyd alreeds ’n veranderlike en veranderbare gegewe is. Dit mag nou baie filosofies klink, maar ons ervaar dit elke dag: daar staan as’t ware elke oggend ’n werklikheid vir ons klaar, een wat om sy eie redes en “van binne” kan verander (dink maar aan die weer), maar ook deur my – meestal nie alleen nie – verander word (dink maar aan die bouperseel waar ek dalk my brood verdien).

Fokus ons nou op die deel van die werklikheid wat ek vandag (of vanjaar, of gedurende my lewe) gaan verander, onstaan die vraag: Hoe en aan die hand waarvan gaan ek dit verander? Aan die hand van niks anders nie as ’n idee, ’n denkbeeld van hoe die werklikheid vir my of vir ons beter kan word as wat dit tans is. Só beskou is idealisme niks anders nie as die oortuiging dat idees aan ons werklikheid betekenis gee en aan ons verandering daarvan rigting gee.

Hoewel hierdie oortuiging oordryf kan word en ’n mens dalk jou aandeel aan of die moontlikhede van ’n nuwe werklikheid kan oorskat, is ek van mening dat ons mense vandag eerder die teenoorgestelde risiko loop. Ons loop die gevaar om die rol wat ons elkeen apart, maar veral saam kan speel in die daarstelling van ’n beter werklikheid as die een wat ons ontvang het, te onderskat. Ons Afrikaners in Suid-Afrika berus te maklik, pas te maklik aan by omstandighede wat ons lankal weet ons nie behoort te aanvaar nie. Ons loop die risiko om ons idealisme te verloor.

Dit help egter nie om bloot ’n beroep op meer idealisme te doen, maar geen rigtingwysers te gee vir die wat en die hoe daarvan nie. Om by die hoe te begin, gaan dit oor die verskil tussen mislukking en sukses, want selfs ’n goeie plan wat verkeerd aangepak word, stuur op mislukking af terwyl ’n ou konserwatiewe spreekwoord lui “moenie dat die perfekte tussen jou en die beste staan nie”. Die beste raad waarvan ek weet as mens ’n goeie idealis wil wees, sluit by die klassieke deugde wat deur skrywers soos Jozef Pieper en Alistair MacIntyre vir ons era toepaslik gemaak is.

Ek noem dit maar, want om aan hierdie ontdekking – só word dit beskryf – reg te laat geskied, kan ’n lewenstaak wees. En as ek die vier kardinale deugde (weer) noem, sal dit onmiddellik duidelik wees dat elkeen op ’n besondere manier sal help om ons idealisme op vrugbare weë te lei.

  • Die moeder van die deug is verstandigheid, daardeur word nie net ons handelinge nie, maar ook ons vertolking van die ander deugde gelei.
  • Die tweede deug is dapperheid waarsonder geen onderneming wat die moeite werd is, aangepak kan word nie; daarsonder staar ons ons net teen die struikelblokke wat die gegewe werklikheid opwerp, vas.
  • Die derde deug is matigheid waarsonder ons gevaar loop om ons eie denkkrag of doenkrag te oorskat; om planne te bedink asof ons gode is en nie mense nie.
  • Die vierde deug is geregtigheid waarsonder ons verhouding met ander sal skeefloop omdat die tydelike voordeel van selfbegunstiging ten koste van ander vir ons as mense so ’n onweerstaanbare versoeking verteenwoordig.

Die Afrikanervryheidstigting het 30 jaar gelede as ’n ideebeweging ontstaan en ten diepste is dit juis wat die Orania Beweging vandag nog is: ’n uitdrukking van idealisme. Die wat van ons idealisme is kort en klaar: vryheid in ’n eie gebied onder ’n eie owerheid en met eie arbeid verwerf. Daaraan toets ons elke gegewe werklikheid en verander ons dit planmatig en na ons vermoë sodat elkeen wat hiermee gemoeid was eendag sal sê “my lewe was betekenisvol”.

Orania en die K-woord

En dit, dames en here, is hoe mens die publiek om die bos van onkunde lei sodat hulle jou skryfstuk lees. Die K-woord waarna ek verwys, is natuurlik Katalonië. Ek glo vas dat dit baie belangrik is om uit die foute en suksesse van die verlede te leer. Op die oomblik word daar stilletjies geskiedenis in Spanje gemaak. Gepraat van geskiedenis, kom ons kyk baie vlugtig na Katalonië s’n:

Katalonië het in die 15de eeu deel van Spanje geword toe Koning Ferdinand van Aragon en Koningin Isabella van Kastilië getrou het en hulle onderskeie koninkryke saamgesmelt het. Katalonië het egter steeds baie van hulle individuele kultuur en gebruike behou. Na die Spaanse Oorlog van Opvolging van 1702 tot 1714 het Katalonië, onder Felipe V, gesukkel om hulle kultuur en taal uit te leef as gevolg van onderdrukking. In 1931, toe Spanje ’n republiek geword het, was daar ’n kortstondige opflikkering in Katalonië se onafhanklike identiteit, maar kort daarna het die Spaanse Burgeroorlog uitgebreek en met die oorname van die Fascistiese Diktator, Francisco Franco is groot beperkings op die onafhanklike gevoel van Katalonië, sowel as hulle taal geplaas. Met die oorgang na demokrasie na Franco se dood in 1975 het Katalonië een van Spanje se 17 semi-outonome streke geword. Die Kataloniese strewe om onafhanklik te wees, het gedurende al hierdie gebeure nooit verdwyn nie, maar die onlangse Europese ekonomiese krisis het hierdie strewe weer sterk laat opvlam. Dis belangrik om hier te sê dat Katalonië nie soseer anti-EU is nie, maar eerder anti-Spanje. Pro-onafhanklikheid Kataloniërs meen hulle spandeer te veel aan belasting en kry te min voordele terug.

Tans woon 7.5 miljoen mense in Katalonië. Dit is 16% van Spanje se bevolking. Dit is ook Spanje se rykste streek al beslaan dit slegs 6.3% van Spanje se totale grondgebied. 20% van Spanje se inkomste uit belasting kom van Katalonië en die streek verteenwoordig 20 tot 25% van Spanje se uitvoere.

Kataloniërs het op 1 Oktober ’n simboliese referendum oor hulle onafhanklikheid gehou. Dit word simbolies genoem omdat die Spaanse Konstitusionele Hof dit onder artikel 155 onwettig verklaar het. Dit sal dus meer ’n weergee van mening wees as enigiets anders. Tog het die Spaanse regering beslag gelê op stembriewe en pamflette. Hulle het webblaaie gesluit en vreedsame betogers met geweld uitmekaar gedryf. Daar is ook lasbriewe uitgereik vir 37 Kataloniese burgemeesters.

Dis interessant om hier te noem dat die Koerde in 2005 ook so ’n simboliese referendum gehou het. Hulle het later, in 2017, reg gekry om ‘n bindende referendum te hou waarin Irakse Koerde oorweldigend vir onafhanklikheid gestem het.

So kom ons kyk waarom die Spaanse regering so streng optree teen ’n referendum wat volgens my slegs op vryheid van spraak neerkom. My mening is dat dit oor daai sinnetjie gaan drie paragrawe boontoe; “20% van Spanje se inkomste uit belasting kom van Katalonië en die streek verteenwoordig 20 tot 25% van Spanje se uitvoere”. Spanje kan dit bloot nie bekostig om Katalonië te verloor nie.

Vir Afrikaners wat steeds ’n massiewe deel van die belastinggaarder se loon betaal, behoort hierdie feit merkwaardig te wees. As mens die hipotese aanvaar (en dit is slegs ’n hipotese) dat Orania eendag onafhanklik verklaar wil word, gaan dit belangrik wees om uit die geskiedenis wat nou gemaak word te leer. As die ondenkbare in hierdie land uitbreek, is dit glad nie vêrgesog om te dink dat groot groepe Afrikaners na onafhanklike state sal vlug nie. En hulle gaan hulle Bitcoins, Krugerrande en kennis saam met hulle neem. Ek wonder hoe ons regering met hulle oënskynlik selektiewe afkeur vir alles wat Europees is hierop sal reageer. Dan kry mens mos altyd hier die lukrake hippie wat glo die fasciste by die VN sal ingryp in so ’n geval. Wel, Sneeuvlokkie, die VN het nog nie een woord gerep oor die menseregtevergrype in Katalonië nie. Om te dink dat hulle ’n vinger sal lig is soos om te glo dat slange ’n voorliefde het vir konsertina speel. Ironies dat ek nou ’n Marxis moet aanhaal om ’n punt teen Marxiste te maak, maar Leon Trotsky het per geleentheid geskryf: “You may not be interested in war, but war is interested in you”.

Hierdie tendens oor die water om as ’n kultuur jouself te wil regeer en die wette en strukture wat jou samelewing reguleer self te maak, is iets wat nie net deur Brexit en die toenemende teenkanting vir die EU geëggo word nie. Groot dele van die burgery van die Veneto-streek in Italië, Suid-Tirol en Vlaandere in België wil dieselfde paadjie as Katalonië stap. Die Baske (ook in Spanje) wil ook afstig. Ek glo hulle sit grootoog en wag om te sien wat in Katalonië gaan gebeur. Dit is dus nie net hele nasies wat uit globale verenigings wil tree nie, maar ook klein groepies mense wat hulle nie meer gelukkig is met hulle toestande is nie.

Joernaliste hou daarvan om die term “melting pot of cultures” te gebruik as hulle berig oor plekke waar baie mense uit verskillende dele van die wêreld saam is. Ek het nie ’n probleem met mense wat in ’n plek wil bly wat so ’n smeltkroes is nie. Dit klink vreeslik romanties, maar gewoonlik as jy iets smelt word dit ’n homogene massa. Dit bly egter hulle keuse. Al wat ek wil hê is dat mense wat in ’n onafhanklike gebied, midde hul eie kultuur wil woon toegelaat word om so te maak. Waarvoor is die opponente van Orania bang?

Miljoene mense is al in oorloë dood omdat heersers mense blindelings wil forseer om oor die weg te kom.

Diegene wat nie in die multikulturele smeltkroes wil brand nie word dikwels afgemaak, deur diegene wat hulle behoefte nie begryp nie, as agterlike rassiste wat elke Woensdagoggend 07:00, Das Panzerlied sing en om hulle huise goose-step met ’n swart spinnekop op ’n rooi vlag in die hand. As jy al ooit in Orania was, is dít duidelik bloot ’n mite, wat die lefties onderdeur hulle daggawalms uiter om hulle kief te laat klink voor hulle vegetariese maatjies. Mense se strewe om onder die gulsige idiote wat Suid-Afrika regeer uit te kom, is kwalik ’n rede om soos ’n Jack Russel agter ’n draad teenoor hulle te kere te gaan.

Ek wag in spanning op ’n klomp kwaai e-posse in reaksie op my mening. Enige standpunt wat verskil van die linkse agenda is mos haatspraak. Die enigste punt wat ek eintlik met hierdie ellelange relaas wil maak is die volgende: Ons reg(s)denkendes moet moeite doen om kennis in te win van wat elders in die wêreld gebeur en hoop dit gaan goed by ons kulturele bure in Orania. Ons gaan dalk binnekort moet gaan suiker leen.

Zur Lage der Afrikaaner („Buren“) im neuen Südafrika – eine deutsche Sicht –

Ihre Einladung zu der heutigen Mitgliederversammlung hat mich erfreut, und ich habe

sie gerne angenommen. Denn in Deutschland ist das Interesse am so problematischen

Geschehen in Südafrika sehr weitgehend abgestorben. Zwar berichtet die

„Informationsstelle südliches Afrika“ weiterhin regelmäßig in ihrem früheren Kampfblatt,

das sei der Machtumkehr (1994) jedoch sehr informativ geworden ist. Aber auch dieses

Periodikum berichtet kaum über die in ihrer Existenz bedrohte Minderheit der Afrikaaner.

Anders die wohl noch vorhandenen rechtsradikalen, weiterhin apartheidtreuen Zirkel

(Coburg) in der im Übrigen untergegangenen Deutsch-Südafrikanischen Gesellschaft,

über deren Wirken jedoch nichts nach außen dringt.

 

Die Medien, die politischen Parteien, die evangelischen Kirchen, die politischen

Stiftungen, sie alle haben die unvorstellbaren Schwierigkeiten einer Neuordnung des

Landes in den 70er, 80er und den frühen 90er Jahren schlichtweg für ihre Zwecke

missbraucht. Am deutlichsten war das im Bonner Auswärtigen Amt auszumachen: der

dort 18 Jahre diensttuende Hans-Dietrich Genscher war unter Bundeskanzler Helmut

Schmidt (1974-1982) kaum mehr als ein armer Schlucker. Von Laienschauspielern

(Günter Verheugen, Hans-Joachim Vergau u.v.a.) beraten, durfte er sich nach außen

hin, lange Jahre nur mit den Staaten südlich der Sahara, darunter vor allem den von

rassistischen Minderheiten regierten Namibia und Südafrika befassen. Mit dem

Wechsel des Koalitionspartners am 01.10.1982 wurde Genscher dann zu der alles

beherrschenden Gestalt im deutschen Bundeskabinett. In Erinnerung daran, dass der

damalige südafrikanische Außenminister Pik Botha in Anwesenheit von u.a.

Außenminister David Owen (UK) und Außenminister Cyrus Vance (USA) ihn am

17.10.1978 ausgelacht hatte und darauf die beiden Letzteren statt sich mit Genscher zu

solidarisieren ihn aus allen Verhandlungen über die Zukunft Namibias (und Südafrikas)

ausgeschlossen hatten, blieben ihm die Afrikaaner verhasst. In Abkehr von allem, was

sich CDU und CSU zuvor zu einer Neuordnung der Herrschaftsverhältnisse in Namibia

und Südafrika erarbeitetet hatten, schwenkten beide Unionsparteien mit der Wahl von

Helmut Kohl zum Bundeskanzler (01.10.1982) auf den opportunistisch – dilettantischen

Kurs ihres Außenministers ein. Das war Teil des von ihnen zu zahlenden Preises für die

Begründung der neuen CDU/FDP/CSU Koalition (1982-1998).

 

Bis zum Ende des Kalten Krieges (ab 1985) blieb die Überwindung der rassistischen

Ordnungen (Apartheid) in Namibia und Südafrika einer der gefährlichsten Brennpunkte

des internationalen Systems. In einem Interview mit dem (nicht sonderlich

konservativen) Deutschen Allgemeines Sonntagsblatt (Hamburg, 10.07.1977) warnte

der SPD Geschäftsführer Egon Bahr hier vor der Gefahr des dritten Weltkrieges. Er

redete für das neue Südafrika „einem bisher unbekannten Modell des gleichberechtigten

Zusammenlebens mit besonderen Schutz für Minderheiten“ das Wort. Ausdrücklich

widersprach er einem System des one man one vote, d.h. schlichte Machtumkehr von

der weißen Minderheit auf die übergroße schwarze Mehrheit. Mit einer Ausnahme

wurden die Thesen von Egon Bahr von allen Akteuren der deutschen Politik übersehen.

Die Ausnahme stammte von dem führenden Liberalen, Otto Graf Lambsdorff, der in

dem Journal „Quick“ (München, 31.07.1986) vorschlug, „ein wahrscheinlich im

westlichen Kap gelegenes Afrikaaner-Israel zu schaffen, also eines selbständigen

Staates, der den weißen (und braunen) Afrikaanern für den Fall als Fluchtburg

dienen wird, dass sie im Übrigen mehrheitlich schwarzen Südafrika eine

Zukunft für sich nicht mehr sehen. Beiläufig sei angemerkt, das Lambsdorff derselben

deutschbaltischen Minderheit in Kurland/Lettland angehörte wie ich, sein gelegentlicher

Mitarbeiter. Sie wurde bekanntlich im Oktober 1939 umgesiedelt bzw. später nach

Sibirien zwangsdeportiert.

 

Die Freigabe Namibias und anschließend die Abkehr von Apartheid in Südafrika selbst

erzwangen dann in den späten 80er und frühen 90er Jahren die Regierungen in London

und Washington sowie, jetzt die beiden Vorgenannten unterstützend, auch die

Verantwortlichen in der Sowjetunion bzw. Russland. Ziel dieser vornehmlich von dem

ebenso brutalen wie genialen britischen Botschafter Sir Robin Renwick („Sir Robin – His

Excellent Excellency“) geprägten interventionistischen Diplomatie war, die Regierung

des letzten weißen Staatspräsidenten (F.W. de Klerk) zu veranlassen, mit den

Oppositionsparteien, darunter vornehmlich dem African National Congress (ANC), eine

neue Verfassung auszuhandeln. Nicht aber, wie von Genscher und den meisten

anderen Akteuren gefordert, die Kapitulation der Regierung der weißen Afrikaaner. Das

letzteres dann 1993 dennoch geschah, war in erster Linie auf das Versagen de Klerks

und seiner Mannschaft zurückzuführen. Denn de Klerk, ein durch und durch

konservativer Politiker, war in Nichts auf diese Verhandlungen vorbereitet. Er scheiterte

also an sich selbst, nahm an ihnen kaum noch teil und konzentrierte sich stattdessen

auf eine fragwürdige Neuordnung seines Ehelebens. Die Folge war, dass sich die

Verhandlungsparteien in den Jahren 1991-1993 für ihr Land auf eine Verfassung

einigten, die sich voll an das deutsche Grundgesetz anlehnt. Dafür sorgten die zahllosen

deutschen Verfassungsrechtler, die von Großbritannien jetzt wieder zugelassen!, alle

Akteure berieten. Auch die deutschen Berater warfen nicht die auf der Hand liegende

Frage auf, ob eine Übertragung des deutschen Grundgesetzes auf ein Land mit

unendlich tief gespaltener Bevölkerung, die noch dazu nicht über eine rechtsstaatliche

und demokratische Kultur verfügt, erfolgreich sein kann. Einmal mehr dürfte man im

britischen Foreign and Commonwealth Office wie schon nach dem Rauswurf Genschers

am 17.10.1978 gespottet haben. „We were not always happy with what the Germans

said“.

Foto: Otto Graf Lambsdorff (links) mit dem Autor.

Mit dem Machtwechsel von dem im Grunde reaktionären Schwächling F.W.de Klerk zu

der Lichtgestallt Nelson Mandela (Mai 1994) verloren die Afrikaaner ihre herausragende

Stellung. Seit Mitte des 17. Jahrhunderts hatten sie teils ohne, teils mit anderen weißen

Südafrikanern das Land regiert. Jetzt aber waren sie in einem Land von heute über 50

Mio. Einwohnern nur noch eine etwa 5% umfassende, politisch ohnmächtige Minderheit.

Die anderen ethnischen Gruppen umfassen 80% schwarze, 9% gemischtrassige, 3%

indienstämmige und ca. 4% englisch-, portugiesisch-, und deutschsprachige Afrikaner.

Mit der Regierungsverantwortung von 1994 schulterte der ANC eine Aufgabe die wohl

auch jede andere Partei in einem Xbeliebigen Land der Erde überfordert hätte. Der ANC

ist an ihr nicht nur gescheitert, er ist kläglich gescheitert. Mitverantwortlich sind

allerdings vor allem westliche Akteure, die dem siegreichen ANC noch stets mit einem

Übermaß an politscher Korrektheit begegneten. So sei nur an das (vergebliche)

Bemühen des seinerzeitigen deutschen Botschafters (1992-1994) Hans-Christinan

Ueberschaer erinnert, dem ANC zum Beobachterstatus bei der Europäischen

Volkspartei (EVP) zu verhelfen.

 

Das neue Südafrika hat die nach Jahrzehnten des Kampfes sich bietende Chance zu

einem Neubeginn nicht genutzt! Denn außer einer kleinen, sich drastisch bereichernden

schwarzen Elite, haben alle ethnischen Gruppen verloren!

Krebsschaden der Politik des ANC ist seine Politik der affirmative action. D.h., dass die

Arbeitsplätze im Staatsdienst auf allen Ebenen (also incl, Neueinstellungen) gemäß

dem Bevölkerungsproporz zu vergeben sind. Das hieß zunächst, dass möglichst sehr

viele in der Regel afrikaanssprachige Beamte des alten Regimes möglichst schnell zu

entlassen waren, ohne dass qualifizierte Nachfolger bereitstanden. Denn in Apartheid

Südafrika waren sie insbesondere in allen technischen Bereichen nicht ausgebildet

worden. Und der schlicht katastrophale Niedergang des gesamten Schulwesens, den

einzig der ANC und seine Allianzpartner  SACP (South African Communist Party) und

er Gewerkschaftsdachverband Cosatu (Congress of South African Trade Unions) zu

verantworten haben, hat verhindert, über mehr als Jahrzehnte lang Versäumtes

nachzuholen. Das betraf mehr oder weniger alle Bereiche auf Kommunal-, Provinz- und

nationaler Ebene. Etwa bei der Polizei, beim Zoll, beim Grenzschutz, in den

Streitkräften, in der Universitäten, im Krankenhauswesen, bei der

Trinkwasseraufbereitung und der Entsorgung von Abwässern usw. In manchen Fällen

ließ sich der Schaden dadurch begrenzen, dass die abgehalfterten Staatsbediensteten,

gegen Zahlung eines zweiten Gehalts!, dem neuen Stelleninhaber als Berater dienten.

Dennoch sind die Leistungseinbrüchen in nahezu allen Zweigen des öffentlichen

Dienstes katastrophal.

Am bekanntesten wurde das für die Polizei. Die unverändert in ihrer Berichterstattung

erstaunlich freien Medien lesen sich heute wie Kriminalstatistiken: Morde (incl. Morde

an Farmerfamilien und Farmarbeitern), Entführungen von Fahrzeugen,

Vergewaltigungen, Raubüberfälle, schwere Einbrüche und andere Gewaltverbrechen.

Sie werden häufig von extremer und sinnloser Gewaltanwendung begleitet. Das

Unvermögen der Arbeit von Polizei, Staatsanwaltschaften und Gerichten oder

Korruption führen häufig dazu, dass erschreckend viele Delikte ungeahndet bleiben.

 

Viele Staatsbetriebe wie ESCOM, TRANSNET, SAL und andere sind hoffnungslos

überschuldet, nachdem ihre neu ins Amt gekommenen Mitarbeiter riesige Beträge

veruntreut oder anderweitig auf Seite gebracht haben.

Bislang weist die private Wirtschaft relativ geringere Leistungseinbrüche auf.  Und wo

dies gleichwohl geschehen ist, trifft es die Afrikaaner weniger hart. Das ist zum einen

darauf zurückzuführen, dass, anders als im öffentlichen Bereich, die Politik der

affirmative action mit Rücksicht auf einheimische und ausländische Investoren in der

Wirtschaft bislang weniger rabiat durchgezogen wurde. Und dennoch ist es heute selbst

für einen hochqualifizierten männlichen afrikaanssprachigen Schul- oder

Universitätsabsolventen oft sehr schwierig, eine adäquate Anstellung zu finden. Und

zum anderen liegen die anspruchsvolleren Tätigkeiten nicht in den Händen von

Afrikaanern sondern englischsprachigen Weißen, von indienstämmigen Südafrikaner

und Ausländern.

 

Schwerwiegend ist ferner die blutrünstige Kriminalität auf den noch etwa 20.000

Großfarmen (commercial farms). In den letzten Jahren kam es tagtäglich zu

bewaffneten Angriffen und deutlich mehr als wöchentlich einem Mord an Farmern, deren

Familienangehörigen oder Farmarbeitern. In sehr vielen Fällen werden die Opfer zuvor

sinnlos und bestialisch gequält. Die Zahl dieser Straftaten wäre noch viel höher, suchten

Farmer sich nicht durch private Sicherheitsdienste zu schützen. Viele von deren

Aktivitäten werden durch die inzwischen sehr mitgliederstarke (ca. 200.000)

Bürgerrechtsbewegung Afriforum oder durch Farmerverbände koordiniert. Nicht nur in

Deutschland verhindern Opportunismus und Hilflosigkeit zu erkennen, dass hier ein

Inferno droht.

Wie ein Damoklesschwert hängt über den Farmern außerdem die immer wieder einmal

ausgesprochene Drohung radikaler Kreise im ANC wie auch der ANC-Absplitterung

EFF (Economic Freedom Fighters), die Farmen nach simbabwischem Vorbild

entschädigungslos zu enteignen. Beiläufig sei erwähnt, dass von den einst blühenden

  1. 4.000 Farmen in dem nördlichen Nachbarland heute nur noch ca. 400 existieren.

D.h. das 90% des simbabwischen Großfarmen in den letzten knapp 30 Jahren zu

Ödland verkommen sind. Einen großen Unterschied wird es zu Südafrika dennoch

geben, sollte auch dort eine rabiate Landreform durchgeführt werden: Die

südafrikanischen Farmer werden ihre Besitzungen nicht kampflos aufgeben. Auch hier

können die von dem Dichter und langjährigen politischen Häftling Breyten Breytenbach

befürchteten „ungezählten Varianten der Barbarei“ ihren Anfang nehmen. Allerdings

werden diese Gefahren nicht nur von den deutschen Medien weitgehend ignoriert.

In Fortführung ihres inzwischen über einhundertjährigen Kampfes gegen weiße

Dominanz, gleichgültig ob nun englisch- oder afrikaanssprachig sind militante

Untergruppen im ANC heute bemüht, den Einfluss der modernen, sprich „weißen“,

Verkehrssprachen zurückzudrängen. Denn in ihnen wird ein Relikt der Kolonial

/Apartheidzeiten gesehen. Deutlich wurde das insbesondere in den letzten Monaten des

Jahres 2016, als Studenten und nichtstudentische Aktivisten den Lehrbetrieb an allen

südafrikanischen Universitäten lahmlegten. Vieles von diesen Aktionen erinnerte an die

chinesische Kulturrevolution im vorherigen Jahrhundert! Allerdings verfügt Südafrika

nicht auch nur entfernt über die Fachkräfte, über die China im reichen Maß verfügte,

das Zerstörte wieder aufzubauen.

 

Besonders schmerzlich berührt Afrikaaner, weitgehend unabhängig von ihrer

politischen Orientierung, jetzt, dass ihre Sprache in der Folgezeit selbst an der

Universität Stellenbosch, zuvor die intellektuelle Hochburg der Afrikaanertums,

verdrängt wurde. Konkret: statt in Afrikaans werden jetzt alle Vorlesungen usw. an

sämtlichen Universitäten in Englisch gehalten. Vorrauseilender Gehorsam der

Führungsgremien der Universitäten verstärkte die Forderungen der rebellischen

Aktivisten. Neben Afrikaans ist natürlich auch Englisch die Sprache der weißen

Unterdrücker. Dennoch forderten selbst die militantesten Demonstranten dessen

Verdrängung nicht. Denn Englisch, nicht aber Afrikaans ist eine der wenigen

Weltsprachen und daher nicht verzichtbar.

Bereits seit Mai 1994 hatte Afrikaans u.a. in den Schulen aller Ebenen und im Verkehr

mit den Behörden zunehmend einen Niedergang zugunsten des Englischen zu

verzeichnen. So läuft die Sprache der Afrikaaner Gefahr, von einer lebendigen Sprache

des 21. Jahrhundert zu einer Küchensprache zu verkümmern. Hier wird besonders

deutlich, dass die Afrikaaner nach 350 Jahren zu Fremden im eigenen Land geworden

sind.

 

Alles Vorstehende verdeutlicht, weshalb im April 2017 zwei der drei großen

amerikanischen  Rating-Agenturen, Standard & Poor´s und dann auch Fitch, die

Kreditwürdigkeit Südafrikas aus Ramschniveau herabgestuft haben. Dafür reichte aus,

dass der im Ausland hoch angesehene Finanzminister Pravin Gordhan (ANC) abermals

durch den Präsidenten Jacob Zuma entlassen worden war.

Das Thema meines Vortrages und die fortgeschrittene Zeit lassen es nicht zu, mit Ihnen

nach Wegen zu suchen, den Untergang eines ganzen Volkes zu verhindern.

Stattdessen verweise ich Sie auf meinen Offenen Brief an den im besten Sinn

konservativen, vor wenigen Jahren verstorbenen Carel Boshoff Sen.. Sie finden ihn in

deutscher und in afrikaanser Sprache in den Nuusbrief van die Orania Beweging vom

  1. März 2017 („Hat Orania eine Chance?“ – „Het Orania ´n kans?“). Dies zusammen

mit einer Einführung durch meinen Freund Generaal Constand Viljoen.

Die situasie van die Afrikaner in die nuwe Suid-Afrika – ‘n Duitse perspektief

(Toespraak gehou tydens die ledevergadering van die Suid-Tiroolse vriendekring van die Afrikaner te Bozen/Suid-Tirole op 27 Augustus 2017).

Uit Duits vertaal deur Sebastiaan Biehl

 

Ek wil u hartlik bedank vir u uitnodiging om die huidige ledevergadering toe te spreek.

In Duitsland het die belangstelling in die problematiese gebeure in Suid-Afrika feitlik verdwyn. Wel lewer die “Informationsstelle südliches Afrika“ nog steeds gereeld verslag in hulle tydskrif, wat sedert die magsoorname in 1994 nogal heel insiggewend geword het. Maar selfs daardie nuusbron berig selde oor die minderheid van die Afrikaners wat in hulle bestaan bedreig is. Anders is dit die geval met die blykbaar nog steeds bestaande, verregse en apartheid ondersteunende tak in Coburg van die (intussen ontbinde) Deutsch-Südafrikanische Gesellschaft (Duits-Suid-Afrikaanse Assosiasie), van wie egter niks na buite dring nie.

Die media, die politieke partye, die Protestantse (Lutherse) kerke, die politieke stigtings, hulle almal het die ontsettende uitdagings met die hervorming van Suid-Afrika in die 1970’s, 1980’s en vroeë 1990’s eenvoudig vir hulle eie doeleindes misbruik. Die duidelikste kon dit gesien word in die Duitse Departement van Buitelandse Sake: Hans-Dietrich Genscher, wat vir 18 jaar lank minister van buitelandse sake was, was onder kansellier Helmut Schmidt (1974-1982) nie veel meer as ‘n arme vent nie. Met lekeakteurs as raadgewers kon hy hom na buite slegs met die state suid van die Sahara bemoei, daaronder veral die deur “rassistiese minderhede” regeerde Suid-Afrika en Namibië. Met die verandering van die regeringskoalisie in 1982 (Genscher se Vrydemokratiese Party het voortaan met die Christen-Demokrate (CDU/CSU) van Helmut Kohl regeer) het Genscher die alles oorheersende persoon in die Duitse kabinet geword. Omdat die destydse Suid-Afrikaanse Minister van Buitelandse Sake, Pik Botha, Genscher in teenwoordigheid van sy amtskollegas Dawid Owen (Groot-Brittanje) en Cyrus Vance (VSA) op 17 Oktober 1978 uitgelag het en Vance en Owen, pleks om Genscher te verdedig, hom uit alle onderhandelinge oor die toekoms van Namibië (en Suid-Afrika) uitgesluit het, het Genscher die Afrikaner sedertdien gehaat. In ‘n wegdraai van alles, wat CDU/CSU tot dusvêr oor die herskikking van die magsorde in Namibië en Suid-Afrika uitgewerk het, het hulle nou met die verkiesing van Helmut Kohl tot bondskanselier in 1982 op die opportunistiese en dilettantiese koers van Genscher ingedraai. Dit was deel van die prys wat vir die nuwe CDU/CSU/FDP koalisie (1982-1998) betaal moes word.

Tot en met die einde van die Koue Oorlog het die oorkoming van die apartheid-bestel in Suid-Afrika en Namibië een van die gevaarlikste brandpunte van die internasionale stelsel geword. In ‘n onderhoud met die koerant Deutsches Allgemeines Sonntagsblatt (Hamburg, 10.07.1977) (wat nie juis konserwatief was nie) het die sekretaris-generaal van die Sosiaal-Demokrate (SPD), Egon Bahr, gewaarsku voor die gevare van ‘n derde wêreldoorlog. Hy het ‘n nuwe Suid-Afrika bepleit met een tot dusvêr onbekende model van ‘n gelyke saambestaan met spesiale beskerming vir minderhede. Uitdruklik het hy teen ‘n stelsel van “een mens- een stem” geargumenteer, want dit sou eenvoudig magsomkeer van die wit minderheid na die swart meerderheid beteken. Met een uitsondering het almal die stellings van Bahr misgekyk. Die uitsondering was die leidende liberale politikus Otto Graf Lambsdorff, wat in die tydskrif Quick (München, 31.07.1986) voorgestel het om ‘n waarskynlik in die Wes-Kaap geleë Afrikaner-Israel te skep, ‘n selfstandige staat, wat vir die wit en bruin minderheid as toevlugsoord sal dien vir die geval dat hulle in ‘n swart oorheersde Suid-Afrika geen toekoms meer vir hulle sien nie. Terloops, Lambsdorff was deel van dieselfde Balties-Duitse minderheid in Kurland (vandag Lettland) as die outeur, wat by tye sy medewerker was. Die Duitse minderheid is in Oktober 1939 gedwonge verskuif oftewel gedeporteer na Siberië.

Die onttrekking uit Namibië en die daarop volgende wegbeweeg van apartheid in Suid-Afrika self is in die laat 1980’s en vroeë 1990’s deur die regerings in Londen en Washington asook, nou die ander twee ondersteunend, deur die Sowjet-Unie oftewel Rusland afgedwing. Die doel van die sowel geniale asook brutale Britse ambassadeur Sir Robin Renwick („Sir Robin – His Excellent Excellency“) bepaalde intervensionistiese diplomasie was om die regering van die laaste wit staatspresident (FW de Klerk) te beweeg om met die opposisiepartye, veral met die African National Congress (ANC) ‘n nuwe grondwet te onderhandel. Die doel was wel nie, soos wat Genscher en die meeste ander rolspelers dit geëis het, ‘n kapitulasie van die regering van die Afrikaners nie. Dat laasgenoemde wel in 1993 gebeur het, was veral toe te skryf aan die swakheid van de Klerk en sy span. De Klerk, ‘n deur en deur konserwatiewe politikus, was glad nie op die onderhandelinge voorbereid nie. Hy het dus aan homself misluk, het skaars nog aan die onderhandelinge deelgeneem en pleks daarvan gekonsentreer op ‘n herskikking van sy huwelikslewe. Die gevolg was dat die partye tot die onderhandeling op ‘n grondwet ooreengekom het wat sterk leun op die Duitse Grondwet. Daarvoor het die talle Duitse grondwetkenners, wat alle rolspelers geadviseer het en wat deur Groot-Brittanje nou weer toegelaat is, gesorg.

Ook die Duitse raadgewers het nie die voor die hand liggende vraag geopper, naamlik hoe die oordrag van die Duitse Grondwet op ‘n land met ‘n oneindig diep verdeelde bevolking, wat boonop nie oor ‘n regstaatlike en demokratiese kultuur beskik het nie, suksesvol kan wees. Nog ‘n keer sou daar waarskynlik in die Britse Foreign and Commonwealth Office, soos reeds met die verwydering van Genscher op 17 Oktober 1978, gespot word: ”We were not always happy with what the Germans said“.

Met die magsverandering van die basis reaksionêre swakkeling FW de Klerk tot die “verlosser” Mandela in Mei 1994 het die Afrikaners hulle prominente posisie verloor. Sedert die middel van die 17de eeu het hulle soms alleen, soms met ander wit Suid-Afrikaners die land regeer. Nou was hulle, in ‘n land met meer as 50 miljoen inwoners, slegs nog ‘n polities magtelose minderheid van 5%. Van die ander etniese groepe is 80% swart, 9% gekleurde, 3% Indiese en omtrent 4% Engels- Portugees- of Duitssprekende Suid-Afrikaners.

Met die magsoorname van 1994 het die ANC ‘n taak op sy skouers geneem wat seker ook enige ander party in enige denkbare land op aarde sou ooreis het. Die ANC het daaraan nie net misluk nie, hy het klaaglik misluk. Mede-verantwoordelik is egter ook veral die Westerse rolspelers, wat die seëvierende ANC nog steeds met ‘n oormaat van politieke korrektheid hanteer het. Een voorbeeld is die (mislukte) poging van die destydse Duitse ambassadeur van 1992-1994, Hans-Christian Ueberschaer, om vir die ANC waarnemerstatus by die Europese Volksparty (EVP) te beding. Die EVP, terloops, is die samesluiting van die konserwatiewe en Christen-demokratiese partye in die Europese Parlement.

Die nuwe Suid-Afrika het na dekades van stryd die kans tot ‘n nuwe begin nie aangegryp nie! Behalwe vir ‘n klein, swart elite wat hulleself drasties verryk, het alle etniese groepe verloor! Seker die grootste skade wat die beleid van die ANC veroorsaak het, is die “regstellende aksie”, waarvolgens alle poste in die staatsdiens op alle vlakke (insluitend nuwe aanstellings) volgens die bevolkingsamestelling moet geskied. Dit het beteken dat talle Afrikaanssprekende amptenare so vinnig as moontlik afgedank moes word, sonder dat gekwalifiseerde opvolgers beskikbaar was. In die Suid-Afrika van die apartheid-era is hulle veral in alle tegniese areas nie opgelei nie. En die eenvoudig katastrofale agteruitgang van die hele skoolstelsel, waarvoor alleen die ANC en sy alliansievennote SACP (South African Communist Party) en die vakverbond Cosatu (Congress of South African Trade Unions) verantwoordelik is, het gekeer dat die agterstand van dekades ingehaal kan word, byvoorbeeld by polisie, grensbeheer, doeane, in die weermag, by die universiteite, in die mediese sektor en by munisipale dienste. In sommige gevalle kon die skade beheer word deurdat reeds afgedankte staatsamptenare teen betaling van ‘n tweede salaris vir die nuwe aanstellings as raadgewers dien. Nogtans is die verliese aan kundigheid in feitlik alle vertakkings van die openbare sektor katastrofies. Die bekendste voorbeeld daarvoor is die polisie. Die steeds verbasend vrye media se berigte lees soos misdaadstatistieke: moorde (insluitende moorde op boeregesinne en hulle werkers), motorkapings, verkragtings, roof, inbrake met verswarende omstandighede en ander ernstige geweld. Dit alles gaan dikwels met uiterste en sinnelose geweld gepaard. Die onvermoë van die polisie, openbare vervolging en howe, of korrupsie lei dikwels daartoe dat talle oortredings nie gestraf word nie.

Talle staatsmaatskappye soos EVKOM, TRANSNET, SAL en ander is hopeloos in die skuld, nadat hulle nuwe direkteurs en bestuurders reuse bedrae verduister of andersins laat wegraak het.

Sovêr toon die private ekonomie ‘n relatief geringe terugsakking. En waar dit wel gebeur het, tref dit die Afrikaners nie so erg nie. Dit is deels daaraan te danke dat, anders as in die openbare sektor, die beleid van regstellende aksie met inagneming van binnelandse en buitelandse beleggers in die ekonomie nog nie so drasties voltrek is nie. Nogtans is dit vandag selfs vir ‘n hoogs gekwalifiseerde manlike Afrikaanssprekende skool- of universiteitsverlater moeilik om ‘n gepaste aanstelling te kry.

Erg is verder die bloeddorstige misdaad op die ongeveer nog 20 000 groot kommersiële plase. In die laaste jare kom daagliks gewapende aanvalle en meer as een keer per week ‘n moord op boere, hulle gesinne of arbeiders voor. In baie gevalle word die slagoffers eers sinneloos en barbaars gemartel. Die aantal misdade sou nog hoër wees as die boere hulleself nie deur private veiligheidsdienste sou beskerm nie. Talle van die aktiwiteite word deur die groeiende burgerregteorganisasie Afriforum (omtrent 200 000 lede) of deur die boereverenigings gekoördineer. Nie net in Duitsland nie keer opportunisme en hulpeloosheid om te erken dat hier ‘n katastrofe dreig. Boonop hang die herhaaldelik geuiterde dreigement van radikale kringe binne die ANC asook van die ANC-afsplitsing EFF (Economic Freedom Fighters), om die plase na die voorbeeld van Zimbabwe sonder vergoeding te onteien, bo die boere se koppe.

Terloops, van die eens suksesvolle omtrent 4000 plase in die noordelike buurstaat Zimbabwe bestaan vandag nog slegs 400, wat beteken dat 90% van die Zimbabwiese kommersiële plase in die laaste 20 jaar tot wildernis verval het. Een groot verskil sal daar in Suid-Afrika wel wees, indien ook hier ‘n radikale grondhervorming deurgevoer word: die Suid-Afrikaanse boere sal hulle besittings nie sonder verset opgee nie. Ook hier kan die van die digter en langjarige politieke gevangene Breyten Breytenbach gevreesde “ontelbare weergawes van barbarisme” hulle begin maak. Hierdie gevaar word egter nie net deur die Duitse media grootliks geïgnoreer.

In voortsetting van hulle intussen honderdjarige stryd teen wit oorheersing, ongeag of dit nou Engels- of Afrikaanssprekend is, is militante subgroepe van die ANC besig om die invloed van Afrikaans as “wit koloniale taal” terug te dwing, want daarin word ‘n oorblyfsel van die koloniale/apartheidsera gesien. Dit het duidelik geword in spesifiek die laaste maande van die jaar 2016, toe studente en nie-studerende aktiviste die onderrig aan alle Suid-Afrikaanse universiteite lamgelê het. Talle van die aksies herinner aan die Sjinese kulturele revolusie van die vorige eeu! Egter beskik Suid-Afrika nie naastenby oor die vakmanne nie, waaroor Sjina ryklik beskik, om dit wat vernietig is, te herbou.

Besonder pynlik was dit vir die Afrikaners, ongeag hulle politieke uitgangspunt, dat hulle taal Afrikaans vervolgens selfs aan die Universiteit van Stellenbosch, voorheen intellektuele bastion van die Afrikanerdom, verwyder is. Pleks in Afrikaans, word alle lesings ens. nou by alle universiteite (met uitsondering van Potchefstroom) in Engels aangebied. Vooruitlopende onderdanigheid van die universiteitsbestuur het die eise van die rebelse aktiviste net versterk. Naas Afrikaans is natuurlik ook Engels die taal van die wit onderdrukker. Nogtans eis selfs die mees militante betogers nie die verwydering van Engels nie. Want Engels is, anders as Afrikaans, een van die min wêreldtale en daarom onmisbaar.

Reeds sedert Mei 1994 het Afrikaans in skole op alle vlakke en in die omgang met departemente ‘n toenemende agteruitgang ten gunste van Engels ervaar. So loop die taal van die Afrikaners gevaar om van ‘n lewendige taal van die 21ste eeu tot ‘n kombuistaal te kwyn. Hier word besonder duidelik dat die Afrikaner na 350 jaar in Suid-Afrika vreemdelinge in hulle eie land geword het.

Al die voorafgaande verduidelik hoekom in April 2017 twee van die groot Amerikaanse graderingsagentskappe, Standard&Poor en dan ook Fitch die kredietwaardigheid van Suid-Afrika tot rommelstatus afgegradeer het. Daarvoor was dit genoeg dat die in die buiteland hooggeskatte minister van finansies Pravin Gordhan (ANC) weereens deur president Zuma afgedank is.

Die onderwerp van my voordrag en die tyd wat ons inhaal laat my nie toe nie om saam met u na maniere te soek om die ondergang van ‘n hele volk te keer. Pleks daarvan verwys ek u na my ope brief aan die, in die beste sin van die woord konserwatiewe en enkele jare gelede oorlede Carel Boshoff snr. U sal dit vind in Afrikaans en Duits in die nuusbrief van die Orania Beweging van 20 Maart 2017 (Het Orania ‘n kans?) en op die Oraniablog (http://www.oraniablog.co.za/ope-brief-aan-n-oorlede-vriend-het-orania-n-kans/), saam met die inleiding deur my vriend generaal Constand Viljoen.

Foto: Dr. Baron von der Ropp (regs) saam met Otto Graf Lambsdorff

Skakerings van Groen 10: Nuttige onkruid

Ek kyk, vanaf ek hier in Orania is, met nuwe oë na onkruid. Ek is besig met komposhope bou en onkruid is al wat op die oomblik vir my die nodige groen materiaal verskaf. Die gras is nog geel en my plante begin nou eers kop bo die grond uitsteek na hulle winterslaap.

 

Onkruid is die natuur se manier om grond herstel. Saam met die ander pioniersplante, gedy dit in arm, suur grond en beskerm die grond deur dit bedek te hou. Net soos ons vel ‘n kors of roof kry waar ons dit seergemaak het, so sorg die natuur daarvoor dat grond nie lank ontbloot lê waar son en wind dan skade kan aanrig nie.

 

Onkruid doen meer as om net die grond bedek. Die wortels verhoed dat die grond verdig. Minder bekend is ook die feit dat party soorte onkruid welig in bepaalde ontoereikende grondsoorte groei en so as grondaanwysers dien. Byvoorbeeld word perdeblomme meestal in suur grond gevind en klawer groei goed in droë grond.

 

Party onkruidsoorte met diep wortels myn ook gebrekkige voedingstowwe. Deur die wortels trek dit bepaalde minerale, waarvan daar ’n tekort is in die boonste grondlae, vanuit die dieperliggende lae op. Wanneer die onkruidplant dan sterf en na organiese materiaal verander, stel dit hierdie minerale aan die grond vry en vul so die gebrekkige lae daarmee aan. Dit is die natuur se manier van grond verryk en herstel. Hierdie verloop kan aangespoor word deur om die onkruid waar dit groei terug in die grond in te spit of van die onkruid ‘n tee te maak en dan die plek waar dit gegroei het, met die tee nat te lei. Na ‘n paar herhalings van spit of tee, sal dié soort onkruid daar verdwyn, terwyl dit hardnekkig sal voortduur as ons dit net heeltyd uittrek en verwyder.

 

Volgende keer meer oor nog ‘n voordeel van onkruid. Verskeie soorte is nie net eetbaar nie, maar voedsaam en genesend ook.