by Orania Beweging | Okt 9, 2018 | Nuus |
Om mieliepap te maak, is op die oog af nie moeilik nie; net drie bestanddele: water, sout en mieliemeel. En tog is alle mieliepap nie lekker nie. Klonterigheid (die beginnersprobleem) buite rekening gelaat, is daar eintlik net een ding wat verkeerd kan wees en dis die sout – te min of te veel. Of dit slappap, stywepap of krummelpap is en of dit nou perfek lyk waar dit daar staan en stoom, te veel of te min sout kan tot teleurstelling lei.
Nou vra iemand my – laat ek hom maar ’n wetenskaplike noem – hoe mens weet as jou pap te veel sout in het. En hy vra dit nie soos een wat wil weet nie, hy vra soos een wat wil sê, dus luister ek. Hy sê: jy proe dit … hy bedoel as jy die sout kan proe, is dit te veel. Ek vra toe of sy reël nie ’n bietjie subjektief is nie en hy sê: ja natuurlik, maar ’n mens se mieliepapsmaak ís ’n subjektiewe saak. Hy het onlangs vir ’n week by mense gebly wat te veel sout in hulle pap gooi en wat dit so ongemaklik maak, is dat hulle dit nie proe nie.
Daarmee het hy kennelik ’n paar groot lewensvrae aangesny, veral as mens geweet het dat dit sy skoonfamilie is by wie hy gekuier het. Maar verhoudingsvrae en relatiwiteit daar gelaat, is die punt waarop ek afstuur die volgende: mens kan sout nie juis as die “geheime bestanddeel” van mieliepap beskryf nie, maar tog is daar ’n geheimenis in die gebruik daarvan opgesluit.
Om onder die opskrif van Idealisme met ’n mieliepapstorie te begin, skep sekerlik die verwagting dat daar ’n eenvoudige en onteenseglike toepassing sal volg, ’n soort lessie van die storie. “Sout is goed en selfs noodsaaklik, maar nie te veel op ’n slag nie – en so is dit met idealisme ook …”
Dit is nie waarop ek afstuur nie, hoewel dit seker ’n belangrike aanknopingspunt bevat. ’n Punt wat vooruit verreken moet word as mens, soos ek dit verderaan sal doen, ’n pleidooi vir idealisme wil lewer. Daar is tog soveel praktiese werklikhede wat nie geïgnoreer kan word nie en almal weet dat die soort dromery wat voeling met die werklikheid verloor, nie ver kom as dit in werking gestel word nie.
My toepassing van die storie is eerder dit, dat daar in die suksesvolle mengsel van idealisme en werklikheidsbesef ook ’n geheimenis skuil, iets wat nie in resepte en formules opgesluit lê nie, maar waaroor ons onder moeilike omstandighede dieper behoort te dink. “Moeilike omstandighede” – en die meeste mense sal saamstem dat Afrikaners hulle tans in moeilike omstandighede bevind – is eintlik net ’n ander manier om na ongunstige en onwenslike werklikhede te verwys.
Enige mens met ’n sin vir selfstandigheid, of dit nou polities, ekonomies, emosioneel of andersins is, voel soms deur sekere werklikhede vasgekeer en neem hom of haar voor om dit te verander, al is dit die laaste ding wat hulle doen! Soms vang mense in sulke tye dwaashede aan, soms styg hulle tot nuwe hoogtes of kondig hulle planne die begin van iets nuuts en groots aan. Maar waar lê die verskil tussen die een en die ander, tussen die een wat onder moeilike omstandighede ondergaan en die een wat onder moeilike omstandighede nuwe hoogtes bereik?
Dit is duidelik ’n kwessie van verandering én werklikheid – nie nét verandering nie en nie nét die behoud van bestaande werklikhede nie, want aan beide kan mens ondergaan terwyl ’n goeie balans tussen veranderingswil en werklikheidsbesef die sleutel tot sukses hou. Maar hoe vind mens dié goeie balans?
Daar is geen resep vir goeie oordeel en gesonde verstand nie, en tog vaar party mense daarmee beter as ander en vaar dieselfde mense partykeer beter as ander. Ek is seker dat enigeen wat van ander se suksesse en mislukking probeer leer, iets daaruit sal wys word. Daarom dat gevallestudies in sommige vakke tot op die hoogste vlak so ’n belangrike plek in die leerplanne inneem. Voordat ek my egter op ’n waardevolle bron uit die tradisie beroep, wil ek ’n eenvoudige definisie gee van wat ek met idealisme bedoel – dalk so eenvoudig dat dit kon gebly het, maar ek dink tog dat dit iets bevat wat ons maklik en tot ons nadeel uit die oog verloor.
Wat ek oor idealisme te sê het, sê alreeds ook iets oor die mens en hoe ons die mens kan of moet beskou. Dit is dat, vanuit menslike hoek, die werklikheid aan die een kant altyd alreeds gegewe is, maar aan die ander kant ook altyd alreeds ’n veranderlike en veranderbare gegewe is. Dit mag nou baie filosofies klink, maar ons ervaar dit elke dag: daar staan as’t ware elke oggend ’n werklikheid vir ons klaar, een wat om sy eie redes en “van binne” kan verander (dink maar aan die weer), maar ook deur my – meestal nie alleen nie – verander word (dink maar aan die bouperseel waar ek dalk my brood verdien).
Fokus ons nou op die deel van die werklikheid wat ek vandag (of vanjaar, of gedurende my lewe) gaan verander, onstaan die vraag: Hoe en aan die hand waarvan gaan ek dit verander? Aan die hand van niks anders nie as ’n idee, ’n denkbeeld van hoe die werklikheid vir my of vir ons beter kan word as wat dit tans is. Só beskou is idealisme niks anders nie as die oortuiging dat idees aan ons werklikheid betekenis gee en aan ons verandering daarvan rigting gee.
Hoewel hierdie oortuiging oordryf kan word en ’n mens dalk jou aandeel aan of die moontlikhede van ’n nuwe werklikheid kan oorskat, is ek van mening dat ons mense vandag eerder die teenoorgestelde risiko loop. Ons loop die gevaar om die rol wat ons elkeen apart, maar veral saam kan speel in die daarstelling van ’n beter werklikheid as die een wat ons ontvang het, te onderskat. Ons Afrikaners in Suid-Afrika berus te maklik, pas te maklik aan by omstandighede wat ons lankal weet ons nie behoort te aanvaar nie. Ons loop die risiko om ons idealisme te verloor.
Dit help egter nie om bloot ’n beroep op meer idealisme te doen, maar geen rigtingwysers te gee vir die wat en die hoe daarvan nie. Om by die hoe te begin, gaan dit oor die verskil tussen mislukking en sukses, want selfs ’n goeie plan wat verkeerd aangepak word, stuur op mislukking af terwyl ’n ou konserwatiewe spreekwoord lui “moenie dat die perfekte tussen jou en die beste staan nie”. Die beste raad waarvan ek weet as mens ’n goeie idealis wil wees, sluit by die klassieke deugde wat deur skrywers soos Jozef Pieper en Alistair MacIntyre vir ons era toepaslik gemaak is.
Ek noem dit maar, want om aan hierdie ontdekking – só word dit beskryf – reg te laat geskied, kan ’n lewenstaak wees. En as ek die vier kardinale deugde (weer) noem, sal dit onmiddellik duidelik wees dat elkeen op ’n besondere manier sal help om ons idealisme op vrugbare weë te lei.
- Die moeder van die deug is verstandigheid, daardeur word nie net ons handelinge nie, maar ook ons vertolking van die ander deugde gelei.
- Die tweede deug is dapperheid waarsonder geen onderneming wat die moeite werd is, aangepak kan word nie; daarsonder staar ons ons net teen die struikelblokke wat die gegewe werklikheid opwerp, vas.
- Die derde deug is matigheid waarsonder ons gevaar loop om ons eie denkkrag of doenkrag te oorskat; om planne te bedink asof ons gode is en nie mense nie.
- Die vierde deug is geregtigheid waarsonder ons verhouding met ander sal skeefloop omdat die tydelike voordeel van selfbegunstiging ten koste van ander vir ons as mense so ’n onweerstaanbare versoeking verteenwoordig.
Die Afrikanervryheidstigting het 30 jaar gelede as ’n ideebeweging ontstaan en ten diepste is dit juis wat die Orania Beweging vandag nog is: ’n uitdrukking van idealisme. Die wat van ons idealisme is kort en klaar: vryheid in ’n eie gebied onder ’n eie owerheid en met eie arbeid verwerf. Daaraan toets ons elke gegewe werklikheid en verander ons dit planmatig en na ons vermoë sodat elkeen wat hiermee gemoeid was eendag sal sê “my lewe was betekenisvol”.
by Orania Beweging | Okt 5, 2017 | Nuus |
Ihre Einladung zu der heutigen Mitgliederversammlung hat mich erfreut, und ich habe
sie gerne angenommen. Denn in Deutschland ist das Interesse am so problematischen
Geschehen in Südafrika sehr weitgehend abgestorben. Zwar berichtet die
„Informationsstelle südliches Afrika“ weiterhin regelmäßig in ihrem früheren Kampfblatt,
das sei der Machtumkehr (1994) jedoch sehr informativ geworden ist. Aber auch dieses
Periodikum berichtet kaum über die in ihrer Existenz bedrohte Minderheit der Afrikaaner.
Anders die wohl noch vorhandenen rechtsradikalen, weiterhin apartheidtreuen Zirkel
(Coburg) in der im Übrigen untergegangenen Deutsch-Südafrikanischen Gesellschaft,
über deren Wirken jedoch nichts nach außen dringt.
Die Medien, die politischen Parteien, die evangelischen Kirchen, die politischen
Stiftungen, sie alle haben die unvorstellbaren Schwierigkeiten einer Neuordnung des
Landes in den 70er, 80er und den frühen 90er Jahren schlichtweg für ihre Zwecke
missbraucht. Am deutlichsten war das im Bonner Auswärtigen Amt auszumachen: der
dort 18 Jahre diensttuende Hans-Dietrich Genscher war unter Bundeskanzler Helmut
Schmidt (1974-1982) kaum mehr als ein armer Schlucker. Von Laienschauspielern
(Günter Verheugen, Hans-Joachim Vergau u.v.a.) beraten, durfte er sich nach außen
hin, lange Jahre nur mit den Staaten südlich der Sahara, darunter vor allem den von
rassistischen Minderheiten regierten Namibia und Südafrika befassen. Mit dem
Wechsel des Koalitionspartners am 01.10.1982 wurde Genscher dann zu der alles
beherrschenden Gestalt im deutschen Bundeskabinett. In Erinnerung daran, dass der
damalige südafrikanische Außenminister Pik Botha in Anwesenheit von u.a.
Außenminister David Owen (UK) und Außenminister Cyrus Vance (USA) ihn am
17.10.1978 ausgelacht hatte und darauf die beiden Letzteren statt sich mit Genscher zu
solidarisieren ihn aus allen Verhandlungen über die Zukunft Namibias (und Südafrikas)
ausgeschlossen hatten, blieben ihm die Afrikaaner verhasst. In Abkehr von allem, was
sich CDU und CSU zuvor zu einer Neuordnung der Herrschaftsverhältnisse in Namibia
und Südafrika erarbeitetet hatten, schwenkten beide Unionsparteien mit der Wahl von
Helmut Kohl zum Bundeskanzler (01.10.1982) auf den opportunistisch – dilettantischen
Kurs ihres Außenministers ein. Das war Teil des von ihnen zu zahlenden Preises für die
Begründung der neuen CDU/FDP/CSU Koalition (1982-1998).
Bis zum Ende des Kalten Krieges (ab 1985) blieb die Überwindung der rassistischen
Ordnungen (Apartheid) in Namibia und Südafrika einer der gefährlichsten Brennpunkte
des internationalen Systems. In einem Interview mit dem (nicht sonderlich
konservativen) Deutschen Allgemeines Sonntagsblatt (Hamburg, 10.07.1977) warnte
der SPD Geschäftsführer Egon Bahr hier vor der Gefahr des dritten Weltkrieges. Er
redete für das neue Südafrika „einem bisher unbekannten Modell des gleichberechtigten
Zusammenlebens mit besonderen Schutz für Minderheiten“ das Wort. Ausdrücklich
widersprach er einem System des one man one vote, d.h. schlichte Machtumkehr von
der weißen Minderheit auf die übergroße schwarze Mehrheit. Mit einer Ausnahme
wurden die Thesen von Egon Bahr von allen Akteuren der deutschen Politik übersehen.
Die Ausnahme stammte von dem führenden Liberalen, Otto Graf Lambsdorff, der in
dem Journal „Quick“ (München, 31.07.1986) vorschlug, „ein wahrscheinlich im
westlichen Kap gelegenes Afrikaaner-Israel zu schaffen, also eines selbständigen
Staates, der den weißen (und braunen) Afrikaanern für den Fall als Fluchtburg
dienen wird, dass sie im Übrigen mehrheitlich schwarzen Südafrika eine
Zukunft für sich nicht mehr sehen. Beiläufig sei angemerkt, das Lambsdorff derselben
deutschbaltischen Minderheit in Kurland/Lettland angehörte wie ich, sein gelegentlicher
Mitarbeiter. Sie wurde bekanntlich im Oktober 1939 umgesiedelt bzw. später nach
Sibirien zwangsdeportiert.
Die Freigabe Namibias und anschließend die Abkehr von Apartheid in Südafrika selbst
erzwangen dann in den späten 80er und frühen 90er Jahren die Regierungen in London
und Washington sowie, jetzt die beiden Vorgenannten unterstützend, auch die
Verantwortlichen in der Sowjetunion bzw. Russland. Ziel dieser vornehmlich von dem
ebenso brutalen wie genialen britischen Botschafter Sir Robin Renwick („Sir Robin – His
Excellent Excellency“) geprägten interventionistischen Diplomatie war, die Regierung
des letzten weißen Staatspräsidenten (F.W. de Klerk) zu veranlassen, mit den
Oppositionsparteien, darunter vornehmlich dem African National Congress (ANC), eine
neue Verfassung auszuhandeln. Nicht aber, wie von Genscher und den meisten
anderen Akteuren gefordert, die Kapitulation der Regierung der weißen Afrikaaner. Das
letzteres dann 1993 dennoch geschah, war in erster Linie auf das Versagen de Klerks
und seiner Mannschaft zurückzuführen. Denn de Klerk, ein durch und durch
konservativer Politiker, war in Nichts auf diese Verhandlungen vorbereitet. Er scheiterte
also an sich selbst, nahm an ihnen kaum noch teil und konzentrierte sich stattdessen
auf eine fragwürdige Neuordnung seines Ehelebens. Die Folge war, dass sich die
Verhandlungsparteien in den Jahren 1991-1993 für ihr Land auf eine Verfassung
einigten, die sich voll an das deutsche Grundgesetz anlehnt. Dafür sorgten die zahllosen
deutschen Verfassungsrechtler, die von Großbritannien jetzt wieder zugelassen!, alle
Akteure berieten. Auch die deutschen Berater warfen nicht die auf der Hand liegende
Frage auf, ob eine Übertragung des deutschen Grundgesetzes auf ein Land mit
unendlich tief gespaltener Bevölkerung, die noch dazu nicht über eine rechtsstaatliche
und demokratische Kultur verfügt, erfolgreich sein kann. Einmal mehr dürfte man im
britischen Foreign and Commonwealth Office wie schon nach dem Rauswurf Genschers
am 17.10.1978 gespottet haben. „We were not always happy with what the Germans
said“.
Foto: Otto Graf Lambsdorff (links) mit dem Autor.
Mit dem Machtwechsel von dem im Grunde reaktionären Schwächling F.W.de Klerk zu
der Lichtgestallt Nelson Mandela (Mai 1994) verloren die Afrikaaner ihre herausragende
Stellung. Seit Mitte des 17. Jahrhunderts hatten sie teils ohne, teils mit anderen weißen
Südafrikanern das Land regiert. Jetzt aber waren sie in einem Land von heute über 50
Mio. Einwohnern nur noch eine etwa 5% umfassende, politisch ohnmächtige Minderheit.
Die anderen ethnischen Gruppen umfassen 80% schwarze, 9% gemischtrassige, 3%
indienstämmige und ca. 4% englisch-, portugiesisch-, und deutschsprachige Afrikaner.
Mit der Regierungsverantwortung von 1994 schulterte der ANC eine Aufgabe die wohl
auch jede andere Partei in einem Xbeliebigen Land der Erde überfordert hätte. Der ANC
ist an ihr nicht nur gescheitert, er ist kläglich gescheitert. Mitverantwortlich sind
allerdings vor allem westliche Akteure, die dem siegreichen ANC noch stets mit einem
Übermaß an politscher Korrektheit begegneten. So sei nur an das (vergebliche)
Bemühen des seinerzeitigen deutschen Botschafters (1992-1994) Hans-Christinan
Ueberschaer erinnert, dem ANC zum Beobachterstatus bei der Europäischen
Volkspartei (EVP) zu verhelfen.
Das neue Südafrika hat die nach Jahrzehnten des Kampfes sich bietende Chance zu
einem Neubeginn nicht genutzt! Denn außer einer kleinen, sich drastisch bereichernden
schwarzen Elite, haben alle ethnischen Gruppen verloren!
Krebsschaden der Politik des ANC ist seine Politik der affirmative action. D.h., dass die
Arbeitsplätze im Staatsdienst auf allen Ebenen (also incl, Neueinstellungen) gemäß
dem Bevölkerungsproporz zu vergeben sind. Das hieß zunächst, dass möglichst sehr
viele in der Regel afrikaanssprachige Beamte des alten Regimes möglichst schnell zu
entlassen waren, ohne dass qualifizierte Nachfolger bereitstanden. Denn in Apartheid
Südafrika waren sie insbesondere in allen technischen Bereichen nicht ausgebildet
worden. Und der schlicht katastrophale Niedergang des gesamten Schulwesens, den
einzig der ANC und seine Allianzpartner SACP (South African Communist Party) und
er Gewerkschaftsdachverband Cosatu (Congress of South African Trade Unions) zu
verantworten haben, hat verhindert, über mehr als Jahrzehnte lang Versäumtes
nachzuholen. Das betraf mehr oder weniger alle Bereiche auf Kommunal-, Provinz- und
nationaler Ebene. Etwa bei der Polizei, beim Zoll, beim Grenzschutz, in den
Streitkräften, in der Universitäten, im Krankenhauswesen, bei der
Trinkwasseraufbereitung und der Entsorgung von Abwässern usw. In manchen Fällen
ließ sich der Schaden dadurch begrenzen, dass die abgehalfterten Staatsbediensteten,
gegen Zahlung eines zweiten Gehalts!, dem neuen Stelleninhaber als Berater dienten.
Dennoch sind die Leistungseinbrüchen in nahezu allen Zweigen des öffentlichen
Dienstes katastrophal.
Am bekanntesten wurde das für die Polizei. Die unverändert in ihrer Berichterstattung
erstaunlich freien Medien lesen sich heute wie Kriminalstatistiken: Morde (incl. Morde
an Farmerfamilien und Farmarbeitern), Entführungen von Fahrzeugen,
Vergewaltigungen, Raubüberfälle, schwere Einbrüche und andere Gewaltverbrechen.
Sie werden häufig von extremer und sinnloser Gewaltanwendung begleitet. Das
Unvermögen der Arbeit von Polizei, Staatsanwaltschaften und Gerichten oder
Korruption führen häufig dazu, dass erschreckend viele Delikte ungeahndet bleiben.
Viele Staatsbetriebe wie ESCOM, TRANSNET, SAL und andere sind hoffnungslos
überschuldet, nachdem ihre neu ins Amt gekommenen Mitarbeiter riesige Beträge
veruntreut oder anderweitig auf Seite gebracht haben.
Bislang weist die private Wirtschaft relativ geringere Leistungseinbrüche auf. Und wo
dies gleichwohl geschehen ist, trifft es die Afrikaaner weniger hart. Das ist zum einen
darauf zurückzuführen, dass, anders als im öffentlichen Bereich, die Politik der
affirmative action mit Rücksicht auf einheimische und ausländische Investoren in der
Wirtschaft bislang weniger rabiat durchgezogen wurde. Und dennoch ist es heute selbst
für einen hochqualifizierten männlichen afrikaanssprachigen Schul- oder
Universitätsabsolventen oft sehr schwierig, eine adäquate Anstellung zu finden. Und
zum anderen liegen die anspruchsvolleren Tätigkeiten nicht in den Händen von
Afrikaanern sondern englischsprachigen Weißen, von indienstämmigen Südafrikaner
und Ausländern.
Schwerwiegend ist ferner die blutrünstige Kriminalität auf den noch etwa 20.000
Großfarmen (commercial farms). In den letzten Jahren kam es tagtäglich zu
bewaffneten Angriffen und deutlich mehr als wöchentlich einem Mord an Farmern, deren
Familienangehörigen oder Farmarbeitern. In sehr vielen Fällen werden die Opfer zuvor
sinnlos und bestialisch gequält. Die Zahl dieser Straftaten wäre noch viel höher, suchten
Farmer sich nicht durch private Sicherheitsdienste zu schützen. Viele von deren
Aktivitäten werden durch die inzwischen sehr mitgliederstarke (ca. 200.000)
Bürgerrechtsbewegung Afriforum oder durch Farmerverbände koordiniert. Nicht nur in
Deutschland verhindern Opportunismus und Hilflosigkeit zu erkennen, dass hier ein
Inferno droht.
Wie ein Damoklesschwert hängt über den Farmern außerdem die immer wieder einmal
ausgesprochene Drohung radikaler Kreise im ANC wie auch der ANC-Absplitterung
EFF (Economic Freedom Fighters), die Farmen nach simbabwischem Vorbild
entschädigungslos zu enteignen. Beiläufig sei erwähnt, dass von den einst blühenden
- 4.000 Farmen in dem nördlichen Nachbarland heute nur noch ca. 400 existieren.
D.h. das 90% des simbabwischen Großfarmen in den letzten knapp 30 Jahren zu
Ödland verkommen sind. Einen großen Unterschied wird es zu Südafrika dennoch
geben, sollte auch dort eine rabiate Landreform durchgeführt werden: Die
südafrikanischen Farmer werden ihre Besitzungen nicht kampflos aufgeben. Auch hier
können die von dem Dichter und langjährigen politischen Häftling Breyten Breytenbach
befürchteten „ungezählten Varianten der Barbarei“ ihren Anfang nehmen. Allerdings
werden diese Gefahren nicht nur von den deutschen Medien weitgehend ignoriert.
In Fortführung ihres inzwischen über einhundertjährigen Kampfes gegen weiße
Dominanz, gleichgültig ob nun englisch- oder afrikaanssprachig sind militante
Untergruppen im ANC heute bemüht, den Einfluss der modernen, sprich „weißen“,
Verkehrssprachen zurückzudrängen. Denn in ihnen wird ein Relikt der Kolonial
/Apartheidzeiten gesehen. Deutlich wurde das insbesondere in den letzten Monaten des
Jahres 2016, als Studenten und nichtstudentische Aktivisten den Lehrbetrieb an allen
südafrikanischen Universitäten lahmlegten. Vieles von diesen Aktionen erinnerte an die
chinesische Kulturrevolution im vorherigen Jahrhundert! Allerdings verfügt Südafrika
nicht auch nur entfernt über die Fachkräfte, über die China im reichen Maß verfügte,
das Zerstörte wieder aufzubauen.
Besonders schmerzlich berührt Afrikaaner, weitgehend unabhängig von ihrer
politischen Orientierung, jetzt, dass ihre Sprache in der Folgezeit selbst an der
Universität Stellenbosch, zuvor die intellektuelle Hochburg der Afrikaanertums,
verdrängt wurde. Konkret: statt in Afrikaans werden jetzt alle Vorlesungen usw. an
sämtlichen Universitäten in Englisch gehalten. Vorrauseilender Gehorsam der
Führungsgremien der Universitäten verstärkte die Forderungen der rebellischen
Aktivisten. Neben Afrikaans ist natürlich auch Englisch die Sprache der weißen
Unterdrücker. Dennoch forderten selbst die militantesten Demonstranten dessen
Verdrängung nicht. Denn Englisch, nicht aber Afrikaans ist eine der wenigen
Weltsprachen und daher nicht verzichtbar.
Bereits seit Mai 1994 hatte Afrikaans u.a. in den Schulen aller Ebenen und im Verkehr
mit den Behörden zunehmend einen Niedergang zugunsten des Englischen zu
verzeichnen. So läuft die Sprache der Afrikaaner Gefahr, von einer lebendigen Sprache
des 21. Jahrhundert zu einer Küchensprache zu verkümmern. Hier wird besonders
deutlich, dass die Afrikaaner nach 350 Jahren zu Fremden im eigenen Land geworden
sind.
Alles Vorstehende verdeutlicht, weshalb im April 2017 zwei der drei großen
amerikanischen Rating-Agenturen, Standard & Poor´s und dann auch Fitch, die
Kreditwürdigkeit Südafrikas aus Ramschniveau herabgestuft haben. Dafür reichte aus,
dass der im Ausland hoch angesehene Finanzminister Pravin Gordhan (ANC) abermals
durch den Präsidenten Jacob Zuma entlassen worden war.
Das Thema meines Vortrages und die fortgeschrittene Zeit lassen es nicht zu, mit Ihnen
nach Wegen zu suchen, den Untergang eines ganzen Volkes zu verhindern.
Stattdessen verweise ich Sie auf meinen Offenen Brief an den im besten Sinn
konservativen, vor wenigen Jahren verstorbenen Carel Boshoff Sen.. Sie finden ihn in
deutscher und in afrikaanser Sprache in den Nuusbrief van die Orania Beweging vom
- März 2017 („Hat Orania eine Chance?“ – „Het Orania ´n kans?“). Dies zusammen
mit einer Einführung durch meinen Freund Generaal Constand Viljoen.
by Orania Beweging | Okt 5, 2017 | Nuus |
(Toespraak gehou tydens die ledevergadering van die Suid-Tiroolse vriendekring van die Afrikaner te Bozen/Suid-Tirole op 27 Augustus 2017).
Uit Duits vertaal deur Sebastiaan Biehl
Ek wil u hartlik bedank vir u uitnodiging om die huidige ledevergadering toe te spreek.
In Duitsland het die belangstelling in die problematiese gebeure in Suid-Afrika feitlik verdwyn. Wel lewer die “Informationsstelle südliches Afrika“ nog steeds gereeld verslag in hulle tydskrif, wat sedert die magsoorname in 1994 nogal heel insiggewend geword het. Maar selfs daardie nuusbron berig selde oor die minderheid van die Afrikaners wat in hulle bestaan bedreig is. Anders is dit die geval met die blykbaar nog steeds bestaande, verregse en apartheid ondersteunende tak in Coburg van die (intussen ontbinde) Deutsch-Südafrikanische Gesellschaft (Duits-Suid-Afrikaanse Assosiasie), van wie egter niks na buite dring nie.
Die media, die politieke partye, die Protestantse (Lutherse) kerke, die politieke stigtings, hulle almal het die ontsettende uitdagings met die hervorming van Suid-Afrika in die 1970’s, 1980’s en vroeë 1990’s eenvoudig vir hulle eie doeleindes misbruik. Die duidelikste kon dit gesien word in die Duitse Departement van Buitelandse Sake: Hans-Dietrich Genscher, wat vir 18 jaar lank minister van buitelandse sake was, was onder kansellier Helmut Schmidt (1974-1982) nie veel meer as ‘n arme vent nie. Met lekeakteurs as raadgewers kon hy hom na buite slegs met die state suid van die Sahara bemoei, daaronder veral die deur “rassistiese minderhede” regeerde Suid-Afrika en Namibië. Met die verandering van die regeringskoalisie in 1982 (Genscher se Vrydemokratiese Party het voortaan met die Christen-Demokrate (CDU/CSU) van Helmut Kohl regeer) het Genscher die alles oorheersende persoon in die Duitse kabinet geword. Omdat die destydse Suid-Afrikaanse Minister van Buitelandse Sake, Pik Botha, Genscher in teenwoordigheid van sy amtskollegas Dawid Owen (Groot-Brittanje) en Cyrus Vance (VSA) op 17 Oktober 1978 uitgelag het en Vance en Owen, pleks om Genscher te verdedig, hom uit alle onderhandelinge oor die toekoms van Namibië (en Suid-Afrika) uitgesluit het, het Genscher die Afrikaner sedertdien gehaat. In ‘n wegdraai van alles, wat CDU/CSU tot dusvêr oor die herskikking van die magsorde in Namibië en Suid-Afrika uitgewerk het, het hulle nou met die verkiesing van Helmut Kohl tot bondskanselier in 1982 op die opportunistiese en dilettantiese koers van Genscher ingedraai. Dit was deel van die prys wat vir die nuwe CDU/CSU/FDP koalisie (1982-1998) betaal moes word.
Tot en met die einde van die Koue Oorlog het die oorkoming van die apartheid-bestel in Suid-Afrika en Namibië een van die gevaarlikste brandpunte van die internasionale stelsel geword. In ‘n onderhoud met die koerant Deutsches Allgemeines Sonntagsblatt (Hamburg, 10.07.1977) (wat nie juis konserwatief was nie) het die sekretaris-generaal van die Sosiaal-Demokrate (SPD), Egon Bahr, gewaarsku voor die gevare van ‘n derde wêreldoorlog. Hy het ‘n nuwe Suid-Afrika bepleit met een tot dusvêr onbekende model van ‘n gelyke saambestaan met spesiale beskerming vir minderhede. Uitdruklik het hy teen ‘n stelsel van “een mens- een stem” geargumenteer, want dit sou eenvoudig magsomkeer van die wit minderheid na die swart meerderheid beteken. Met een uitsondering het almal die stellings van Bahr misgekyk. Die uitsondering was die leidende liberale politikus Otto Graf Lambsdorff, wat in die tydskrif Quick (München, 31.07.1986) voorgestel het om ‘n waarskynlik in die Wes-Kaap geleë Afrikaner-Israel te skep, ‘n selfstandige staat, wat vir die wit en bruin minderheid as toevlugsoord sal dien vir die geval dat hulle in ‘n swart oorheersde Suid-Afrika geen toekoms meer vir hulle sien nie. Terloops, Lambsdorff was deel van dieselfde Balties-Duitse minderheid in Kurland (vandag Lettland) as die outeur, wat by tye sy medewerker was. Die Duitse minderheid is in Oktober 1939 gedwonge verskuif oftewel gedeporteer na Siberië.
Die onttrekking uit Namibië en die daarop volgende wegbeweeg van apartheid in Suid-Afrika self is in die laat 1980’s en vroeë 1990’s deur die regerings in Londen en Washington asook, nou die ander twee ondersteunend, deur die Sowjet-Unie oftewel Rusland afgedwing. Die doel van die sowel geniale asook brutale Britse ambassadeur Sir Robin Renwick („Sir Robin – His Excellent Excellency“) bepaalde intervensionistiese diplomasie was om die regering van die laaste wit staatspresident (FW de Klerk) te beweeg om met die opposisiepartye, veral met die African National Congress (ANC) ‘n nuwe grondwet te onderhandel. Die doel was wel nie, soos wat Genscher en die meeste ander rolspelers dit geëis het, ‘n kapitulasie van die regering van die Afrikaners nie. Dat laasgenoemde wel in 1993 gebeur het, was veral toe te skryf aan die swakheid van de Klerk en sy span. De Klerk, ‘n deur en deur konserwatiewe politikus, was glad nie op die onderhandelinge voorbereid nie. Hy het dus aan homself misluk, het skaars nog aan die onderhandelinge deelgeneem en pleks daarvan gekonsentreer op ‘n herskikking van sy huwelikslewe. Die gevolg was dat die partye tot die onderhandeling op ‘n grondwet ooreengekom het wat sterk leun op die Duitse Grondwet. Daarvoor het die talle Duitse grondwetkenners, wat alle rolspelers geadviseer het en wat deur Groot-Brittanje nou weer toegelaat is, gesorg.
Ook die Duitse raadgewers het nie die voor die hand liggende vraag geopper, naamlik hoe die oordrag van die Duitse Grondwet op ‘n land met ‘n oneindig diep verdeelde bevolking, wat boonop nie oor ‘n regstaatlike en demokratiese kultuur beskik het nie, suksesvol kan wees. Nog ‘n keer sou daar waarskynlik in die Britse Foreign and Commonwealth Office, soos reeds met die verwydering van Genscher op 17 Oktober 1978, gespot word: ”We were not always happy with what the Germans said“.
Met die magsverandering van die basis reaksionêre swakkeling FW de Klerk tot die “verlosser” Mandela in Mei 1994 het die Afrikaners hulle prominente posisie verloor. Sedert die middel van die 17de eeu het hulle soms alleen, soms met ander wit Suid-Afrikaners die land regeer. Nou was hulle, in ‘n land met meer as 50 miljoen inwoners, slegs nog ‘n polities magtelose minderheid van 5%. Van die ander etniese groepe is 80% swart, 9% gekleurde, 3% Indiese en omtrent 4% Engels- Portugees- of Duitssprekende Suid-Afrikaners.
Met die magsoorname van 1994 het die ANC ‘n taak op sy skouers geneem wat seker ook enige ander party in enige denkbare land op aarde sou ooreis het. Die ANC het daaraan nie net misluk nie, hy het klaaglik misluk. Mede-verantwoordelik is egter ook veral die Westerse rolspelers, wat die seëvierende ANC nog steeds met ‘n oormaat van politieke korrektheid hanteer het. Een voorbeeld is die (mislukte) poging van die destydse Duitse ambassadeur van 1992-1994, Hans-Christian Ueberschaer, om vir die ANC waarnemerstatus by die Europese Volksparty (EVP) te beding. Die EVP, terloops, is die samesluiting van die konserwatiewe en Christen-demokratiese partye in die Europese Parlement.
Die nuwe Suid-Afrika het na dekades van stryd die kans tot ‘n nuwe begin nie aangegryp nie! Behalwe vir ‘n klein, swart elite wat hulleself drasties verryk, het alle etniese groepe verloor! Seker die grootste skade wat die beleid van die ANC veroorsaak het, is die “regstellende aksie”, waarvolgens alle poste in die staatsdiens op alle vlakke (insluitend nuwe aanstellings) volgens die bevolkingsamestelling moet geskied. Dit het beteken dat talle Afrikaanssprekende amptenare so vinnig as moontlik afgedank moes word, sonder dat gekwalifiseerde opvolgers beskikbaar was. In die Suid-Afrika van die apartheid-era is hulle veral in alle tegniese areas nie opgelei nie. En die eenvoudig katastrofale agteruitgang van die hele skoolstelsel, waarvoor alleen die ANC en sy alliansievennote SACP (South African Communist Party) en die vakverbond Cosatu (Congress of South African Trade Unions) verantwoordelik is, het gekeer dat die agterstand van dekades ingehaal kan word, byvoorbeeld by polisie, grensbeheer, doeane, in die weermag, by die universiteite, in die mediese sektor en by munisipale dienste. In sommige gevalle kon die skade beheer word deurdat reeds afgedankte staatsamptenare teen betaling van ‘n tweede salaris vir die nuwe aanstellings as raadgewers dien. Nogtans is die verliese aan kundigheid in feitlik alle vertakkings van die openbare sektor katastrofies. Die bekendste voorbeeld daarvoor is die polisie. Die steeds verbasend vrye media se berigte lees soos misdaadstatistieke: moorde (insluitende moorde op boeregesinne en hulle werkers), motorkapings, verkragtings, roof, inbrake met verswarende omstandighede en ander ernstige geweld. Dit alles gaan dikwels met uiterste en sinnelose geweld gepaard. Die onvermoë van die polisie, openbare vervolging en howe, of korrupsie lei dikwels daartoe dat talle oortredings nie gestraf word nie.
Talle staatsmaatskappye soos EVKOM, TRANSNET, SAL en ander is hopeloos in die skuld, nadat hulle nuwe direkteurs en bestuurders reuse bedrae verduister of andersins laat wegraak het.
Sovêr toon die private ekonomie ‘n relatief geringe terugsakking. En waar dit wel gebeur het, tref dit die Afrikaners nie so erg nie. Dit is deels daaraan te danke dat, anders as in die openbare sektor, die beleid van regstellende aksie met inagneming van binnelandse en buitelandse beleggers in die ekonomie nog nie so drasties voltrek is nie. Nogtans is dit vandag selfs vir ‘n hoogs gekwalifiseerde manlike Afrikaanssprekende skool- of universiteitsverlater moeilik om ‘n gepaste aanstelling te kry.
Erg is verder die bloeddorstige misdaad op die ongeveer nog 20 000 groot kommersiële plase. In die laaste jare kom daagliks gewapende aanvalle en meer as een keer per week ‘n moord op boere, hulle gesinne of arbeiders voor. In baie gevalle word die slagoffers eers sinneloos en barbaars gemartel. Die aantal misdade sou nog hoër wees as die boere hulleself nie deur private veiligheidsdienste sou beskerm nie. Talle van die aktiwiteite word deur die groeiende burgerregteorganisasie Afriforum (omtrent 200 000 lede) of deur die boereverenigings gekoördineer. Nie net in Duitsland nie keer opportunisme en hulpeloosheid om te erken dat hier ‘n katastrofe dreig. Boonop hang die herhaaldelik geuiterde dreigement van radikale kringe binne die ANC asook van die ANC-afsplitsing EFF (Economic Freedom Fighters), om die plase na die voorbeeld van Zimbabwe sonder vergoeding te onteien, bo die boere se koppe.
Terloops, van die eens suksesvolle omtrent 4000 plase in die noordelike buurstaat Zimbabwe bestaan vandag nog slegs 400, wat beteken dat 90% van die Zimbabwiese kommersiële plase in die laaste 20 jaar tot wildernis verval het. Een groot verskil sal daar in Suid-Afrika wel wees, indien ook hier ‘n radikale grondhervorming deurgevoer word: die Suid-Afrikaanse boere sal hulle besittings nie sonder verset opgee nie. Ook hier kan die van die digter en langjarige politieke gevangene Breyten Breytenbach gevreesde “ontelbare weergawes van barbarisme” hulle begin maak. Hierdie gevaar word egter nie net deur die Duitse media grootliks geïgnoreer.
In voortsetting van hulle intussen honderdjarige stryd teen wit oorheersing, ongeag of dit nou Engels- of Afrikaanssprekend is, is militante subgroepe van die ANC besig om die invloed van Afrikaans as “wit koloniale taal” terug te dwing, want daarin word ‘n oorblyfsel van die koloniale/apartheidsera gesien. Dit het duidelik geword in spesifiek die laaste maande van die jaar 2016, toe studente en nie-studerende aktiviste die onderrig aan alle Suid-Afrikaanse universiteite lamgelê het. Talle van die aksies herinner aan die Sjinese kulturele revolusie van die vorige eeu! Egter beskik Suid-Afrika nie naastenby oor die vakmanne nie, waaroor Sjina ryklik beskik, om dit wat vernietig is, te herbou.
Besonder pynlik was dit vir die Afrikaners, ongeag hulle politieke uitgangspunt, dat hulle taal Afrikaans vervolgens selfs aan die Universiteit van Stellenbosch, voorheen intellektuele bastion van die Afrikanerdom, verwyder is. Pleks in Afrikaans, word alle lesings ens. nou by alle universiteite (met uitsondering van Potchefstroom) in Engels aangebied. Vooruitlopende onderdanigheid van die universiteitsbestuur het die eise van die rebelse aktiviste net versterk. Naas Afrikaans is natuurlik ook Engels die taal van die wit onderdrukker. Nogtans eis selfs die mees militante betogers nie die verwydering van Engels nie. Want Engels is, anders as Afrikaans, een van die min wêreldtale en daarom onmisbaar.
Reeds sedert Mei 1994 het Afrikaans in skole op alle vlakke en in die omgang met departemente ‘n toenemende agteruitgang ten gunste van Engels ervaar. So loop die taal van die Afrikaners gevaar om van ‘n lewendige taal van die 21ste eeu tot ‘n kombuistaal te kwyn. Hier word besonder duidelik dat die Afrikaner na 350 jaar in Suid-Afrika vreemdelinge in hulle eie land geword het.
Al die voorafgaande verduidelik hoekom in April 2017 twee van die groot Amerikaanse graderingsagentskappe, Standard&Poor en dan ook Fitch die kredietwaardigheid van Suid-Afrika tot rommelstatus afgegradeer het. Daarvoor was dit genoeg dat die in die buiteland hooggeskatte minister van finansies Pravin Gordhan (ANC) weereens deur president Zuma afgedank is.
Die onderwerp van my voordrag en die tyd wat ons inhaal laat my nie toe nie om saam met u na maniere te soek om die ondergang van ‘n hele volk te keer. Pleks daarvan verwys ek u na my ope brief aan die, in die beste sin van die woord konserwatiewe en enkele jare gelede oorlede Carel Boshoff snr. U sal dit vind in Afrikaans en Duits in die nuusbrief van die Orania Beweging van 20 Maart 2017 (Het Orania ‘n kans?) en op die Oraniablog (http://www.oraniablog.co.za/ope-brief-aan-n-oorlede-vriend-het-orania-n-kans/), saam met die inleiding deur my vriend generaal Constand Viljoen.
Foto: Dr. Baron von der Ropp (regs) saam met Otto Graf Lambsdorff