fbpx

Een van die mantras van ons tyd is “diversiteit”, of anders gestel, die dwang om homogene volke en groepe en streke met die maksimum van staatlike inmenging so te vermeng dat daar nie meer afgrensbare groepe en volke oorbly nie. Etniese homogeniteit as sulks word as iets beskou wat diep verwerplik en gevaarlik is en gewoonlik word woorde soos “isolasie”, “parogiaal”, “rassisme”, “meerderwaardigheid”, “agterlikheid”, ens. daaraan gekoppel.

Vir die sogenaamde meningsvormers, by uitstek multi-kulturele indiwidue wat in wêreldstede bly, is homogeniteit iets wat aanstootlik is. ‘n Gemengde paartjie of  ‘n partytjie met mense van alle kleure maak meningsvormers en joernaliste opgewonde, ‘n gemeenskap wat volgens sy tradisie lewe is perse verdag, veral as dit ‘n blanke gemeenskap is (vir tradisionele swart stamme of Indiane geld effens versagtende omstandighede).

In Suid-Afrika is die ewige geskreeu na meer verteenwoordigendheid regeringsbeleid. Dit dien natuurlik net een doel, naamlik die totale beheer van die ANC-kliek oor elke aspek van die samelewing. Omdat dit nie reg klink om dit so te stel nie, word die mooi klinkende frase van diversiteit bemoei en wat deur liggelowige blanke meningsvormers nagepraat word. Opvallend is natuurlik dat diversiteit net na die een kant toe werk en dat nog nooit iemand gekla het oor die sokkerspan, die Black Business Association of ‘n Xhosa-dorp wat nie verteenwoordigend is nie.

Terwyl die motief vir meer “diversiteit” in Suid-Afrika maklik begrypbaar is, naamlik ‘n versterking van ‘n reeds oorweldigende magsgreep op die samelewing, wat net ‘n variasie op kommunistiese “newspeak” verteenwoordig, is die motiewe in lande wat óf nog redelik homogeen is, óf wat nog steeds ‘n blanke meerderheid het, moeiliker verstaanbaar en maak dikwels glad nie sin nie, ook nie vir diegene wat dit bepleit nie.

In die VSA en Europa het diversiteit so omtrent vanaf die 1960’s meer en meer die gonswoord geword, en is vandag feitlik iets wat nie bevraagteken mag word nie, ‘n soort hoogste gebod. Samelewings wat tradisioneel homogeen (meer as 90% behoort aan een volk) was, strewe nou met alle mag daarna om so multi-kultureel as moontlik te word.

As ‘n samelewing weens sy geskiedenis van immigrasie uit verskeie oorsprongslande (soos die VSA, Australië, Brasilië) na voorheen onbevolkte of ylbevolkte gebiede ‘n multi-kulturele samelewing word en die leiers poog om die verskille so te akkommodeer dat die minimum konflik ontstaan, is daar niks fout daarmee nie. Die VSA se beleid van inklusiewe patriotisme het vir lank gewerk en binne enkele generasies het uit Britte, Iere, Duitsers, Spanjaarde, ens. Amerikaners geword wat mekaar as gelyke aanvaar het. Eers na die burgerregtebeweging in die 1960’s het regstellende aksie in die 1980’s ingekom, deels om die werklike agterstand en ongelykhede van swart Amerikaners te lig, maar later al hoe meer met die argument van die waarde van diversiteit. As daar ‘n oorwegende wit universiteit is, selfs al is daar geen diskriminerende maatreëls nie (behalwe akademiese prestasies), word dit op sigself as ‘n probleem beskou. Wit student sou iets mis omdat hulle nie al ewig in aanraking met student van ander kulture is nie.

In Europa is die drang na diversiteit self nog meer onlangs en nog meer kunsmatig. Eens homogene lande soos Swede, Duitsland, Frankryk en Denemarke wil met alle geweld hulle etniese identiteit afskud ten gunste van ‘n multi-kulturele samelewing. Anders as in die gevalle van die bogenoemde immigrasielande soos die VSA of Brasilië bestaan daar geen noodsaaklikheid om ‘n multi-kulturele samelewing te word nie.

Die argument is gewoonlik dat multi-kulturele samelewings voordele bo die homogene samelewings het, meer dinamies is, meer geleenthede skep, meer talent trek en lekkerder is om in te woon, en dat daarom elke relatief homogene samelewing daarna moet streef om so heterogeen as moontlik te word.

Hou die argument werklik water? Net in so verre as ‘n land se immigrasiebeleid van so ‘n aard is dat hoogs geskoolde mense gelok word wat nie plaaslik beskikbaar is nie. Beter is inderdaad die belegging in goeie opleiding om jou eie, hoogsgeskoolde mense te skep wat makliker in die samelewing inpas. Verder skiet die argument tekort, want nie hoogsgeskooldes word getrek met ‘n immigrasievriendelike beleid nie, maar ander lande se probleemgevalle, werkloses en vlugtelinge wat groener weivelde soek maar wat selde werklik ‘n bydrae het om te lewer. Daar is niks dinamies aan ‘n Turkse of ‘n Pakistanse werklose nie, net so min soos aan ‘n Duitse of Engelse werklose, met die verskil dat laasgenoemdes die reg het om in hulle land van herkoms te wees en eersgenoemdes hulle probleme saambring.

Verder is die argument dat ‘n multi-kulturele samelewing waardevolle kulturele invloede saambring, ook dikwels ‘n blote hol frase. Watter waarde bring ‘n moskee of ‘n Hindu-tempel vir ‘n Christelike land? Gewoonlik net irritasie. As jy belangstel in ander kulture, is dit maklik genoeg om op die vliegtuig te klim en na eksotiese lande te reis. En is die gerief om allerhande uitheemse restourante te hê werklik al die daaglikse probleme van moeilik integreerbare volke die moeite werd? Waarvoor wil jy dan nog reis as jy die hele wêreld in jou stad het?

Die persoonlike verryking wat so besweer word deur die maksimum kontak met ander kulture is ook ‘n drogredenasie. Mense wat in ander kulture belang stel, het selfs in redelik homogene lande genoeg kans om dit te doen. In die multi-kulturele samelewings lei die oormaat vreemdes juis tot die teendeel van kulturele verryking, naamlik ghettovorming omdat vreemdes as ‘n bedreiging ervaar word, en nie sonder rede nie. In ons eie Suid-Afrika is die homogene gemeenskappe gewoonlik die wat oorloop van gasvryheid (ek dink maar aan Orania of aan ‘n tipiese tradisionele swart stat in die landelike gebiede), terwyl in die multi-kulturele stede mense so min as moontlik uitreik na ander kulture. Misdaad is die een rede, maar mense wat jy die hele dag as irritasie beleef omdat hulle in jou gesig gedruk word, wil jy nie graag na-ure sosiaal ontmoet nie, selfs al kon van hulle goeie vriende word.

Konflik is ook meer volop in heterogene samelewings en feitlik elke groepskonflik het iewers ‘n etniese komponent. Hoekom tot dusver veilige, rustige en voorspoedige samelewings die risiko wil loop om deur massa-immigrasie hulle toestand te verander, gaan my verstand te bowe.

Die koste vir ‘n multi-kulturele samelewing moet ook nie buite rekening gelaat word nie. Meer werkloses moet maatskaplike toelaes ontvang en voeg geen waarde toe nie. Geld word gespandeer op allerhande konferensies en seminare, om van staatsdepartemente nie eens te praat nie, wat almal die doel het om multi-kulturalisme te bestuur. ‘n Probleem word geskep wat dan aangespreek moet word, pleks om van die begin af vas te stel dat die voordele van ‘n multi-kulturele samelewing veel minder is as die nadele en dat dit daarom liewers nie eers moet ontstaan nie. Diegene wat die multi-kulturele samelewing dryf, is gewoonlik diegene wat van die bestuur daarvan leef en wat andersins werkloos sou wees, soos gemeenskapswerkers en al die “integrasie en transformasie-beamptes” wat elke universiteit en elke groot maatskappy vandag moet hê.

Die grootste ironie van die saak is dat niemand gedien is met die multi-kulturele samelewing nie: immigrante voel sleg oor hulleself as hulle slegs maatskaplike toelaes trek en voel vervreemd van hulle gasland wat hulle gelok het. Al die geld wat op die akkommodasie van immigrante gespandeer word, kan eerder vir ontwikkelingshulp gespandeer word om geleenthede in die moederland te skep. Die inheemse inwoners is ook nie gelukkig nie, want hulle voel benadeel en bedreig.

Dit is tyd dat politici en meningsvormers wat duidelik stel dat die multi-kulturele samelewing ‘n klug is en meer kwaad as goed doen, nie sommer van die begin af as rassistiese heethoofde afgemaak en doodgeswyg word nie. Die probleem word daardeur net erger. Bou liewers jou gemeenskap pleks om geld in ‘n bodemlose put van ‘n twyfelagtige ideologie te gooi wat reeds as onwerkbaar bewys is.