fbpx

AardeVolgens verskeie ranglyste (gebaseer op Global Peace Index) is die veiligste en vreedsaamste lande ter wêreld in volgorde Ysland, Denemarke, Oostenryk, Nieu-Seeland, Switserland, Finland, Kanada, Japan en België. Op ander lyste word Swede, Singapoer, Slowenië en Tsjeggië bygevoeg en die volgorde verskil effens. Die soort ranglyste verander min oor tyd en dit is al jare dieselfde lande wat in die topgroep is. Alhoewel ook in veilige lande van tyd tot tyd verskriklike goed kan gebeur wat aandag trek, soos die Breivik-amoktog, is dit uitsonderings wat die stabiliteit en struktuur van die lande nie aantas nie en wat ten spyte, nie as gevolg van sulke lande se vreedsame aard plaasvind.

Vreedsame lande word gekenmerk deur lae misdaad en geweld en was ook baie lanklaas in oorloë gewikkel. Die vraag is hoekom sekere lande vreedsaam is en wat hulle gemeenskaplike kenmerke is. As ons na die genoemde lande kyk, val op dat hulle feitlik almal klein lande met ‘n betreklike klein bevolking is (uitsonderings op die reël is Japan en Kanada). Verder is hulle omtrent almal etnies grootliks homogeen of, indien hulle wel nie homogeen is nie, soos Switserland, België en Kanada, beskik hulle oor ‘n groot mate van federalisme wat vir elke taalgroep sy eie deelstate of Kantons bied. Singapoer is hier die uitsondering, wat uit 3 groot etniese groepe bestaan en ‘n ineen gevlegte wêreldstad is.

Verder is feitlik almal Westerse lande (sowel Europese lande asook lande wat deur Europeërs bevolk is, soos Kanada en Nieu-Seeland). Japan en Singapoer, beide Oosterse lande, is wel sterk beïnvloed deur die Anglo-Amerikaanse manier van regering en bestuur en het die Weste se voorbeeld nagevolg.

Daar is natuurlik ook die aspek van mentaliteit. Sekere volke is van nature meer aggressief en opsweepbaar as ander (al is die stelling vir sekere mense moeilik om te sluk). Die Skandinawiese lande het al vir meer as honderd jaar by geen oorlog betrokke geraak nie (alhoewel Noorweë, Denemarke en Finland beset is en slagoffers van Duitse of Russiese aggressie was), en Switserland was sedert sy stigting in die 16de eeu by geen konflik betrokke nie. Japan was eens aggressief-nasionalisties, maar het sedert die tweede Wêreldoorlog ‘n lae profiel op internasionale politieke terrein gehandhaaf en het eerder op sy ekonomiese vooruitgang gefokus.

Suid-Afrika is alles behalwe die bogenoemde: ‘n groot land (1.3 miljoen km²) met ’n groot bevolking (50 miljoen +), etnies uiters divers, met  4 verskillende rasgroepe asook talle etniese onderverdelings, 11 amptelike tale en talle ander, kleiner tale. Pleks van sterk federalistiese strukture, wat onder sulke omstandighede voor die hand liggend sou wees, word sentralisme en magskonsentrasie toegepas. Daar is niks wat samebinding (kohesie) bied nie, soos gedeelde ideale, sienings of ‘n gemeenskaplike geskiedenis nie. Geweld en misdaad is van die hoogste in die wêreld en verhoudings tussen die bevolkingsgroepe, ten spyte van individuele suksesverhale en pogings tot nasiebou, is uiters power. Of die land deur die NP, ANC, DA of wie ook al regeer word maak eintlik min verskil want die struktuur en samestelling van Suid-Afrika maak dat die land so geweldgeteisterd is. Dit wat volgens “social engineers” vrede verseker, soos groter gelykheid, gemeenskappe wat self verantwoordelikheid neem, ekonomiese groei en meer werksgeleenthede, meer kontak tussen verskillende groepe ens., kom juis vanself in klein, oorsigtelike en redelik homogene samelewings voor, sonder dat die staat dit moet forseer.

Die model van ‘n Afrikaner-volkstaat is op dié leus geskoei om ‘n vreedsame en suksesvolle staat te wees en wat reeds in die kleine in Orania suksesvol is: klein, kompak, etnies, godsdienstig en taalkundig homogeen, met ‘n verspreiding van mag en besluitneming en met geen begeerte om in te meng in sake wat buite ons beheer is.

Sebastiaan Biehl is `n navorser by die Orania Beweging.