fbpx

Vir boere is die skrif al lankal aan die muur. Nie net dat hulle die mees kwesbare slagoffers van moorde is nie, hulle is ook gedurig die teiken van die regering oor hulle grondbesit.
Die nuutste aanslag van die regering is ‘n radikale wetvoorstel waarvolgens boere die helfte van hulle grond aan hulle werkers moet afstaan. Dit is volgens enige Westerse denke van eiendomsreg en voedselsekuriteit totaal verkeerd, maar volgens die Afrika-denke dat die grond aan almal behoort en deur almal benut moet word, logies.

Die stigters van Orania, by name prof Carel Boshoff, het die ontwikkeling al dekades gelede sien aankom en daarom is Orania al in 1991 begin, en nie nou eers nie. Reeds kort nadat Orania aangekoop is, is ook ‘n plaas van 2300 ha bygekoop en opgedeel in besproeiingshoewes van 10-15 ha elk. Dit was die grootte wat een gesin kon hanteer. Enigiets groter sou weer die probleem van massa-arbeid meebring. Destyds het baie boere gespot met Orania se “sukkel-landbou” wat nie “ekonomies lewensvatbaar is nie”. Orania se boere het vir lank swaar getrek en moes wag voor hulle pekanneutbome enigsins opbrengste lewer. Heelwat boere het vinniggroeiende gewasse verbou om net aan die lewe te bly tot die bome opbrengste sou lewer. Terselfdertyd het die boere buite Orania goeie wins gemaak in tye van goeie pryse, en nie eers in hulle wildste drome daaraan gedink om volkseie arbeid te oorweeg nie.

Grondpryse in Orania en die omgewing het reeds geweldig gestyg en ten spyte daarvan is nog grond bygekoop. Orania se gemeenskap het genoeg grond om nie net homself te voed nie, maar ook om uit te voer. Tans is die boerdery nog ingestel op die globalistiese logika om alles op groot skaal en onverwerk uit te voer en dan weer op klein skaal en verwerk in te voer. Maar sodra daar ‘n landboukoöperasie die lig sien wat die aankoop en verspreiding van Orania landbouprodukte koördineer, sal dinge beter gaan. Die omstandighede in die land, soos stakings, duur brandstof en die afskeep van die platteland, sal ons eenvoudig in dié rigting dwing.

Wat die grondopset betref, blyk dit dat die verdeling in kleiner eenhede wat een gesin kan hanteer, die regte besluit was. Dit is uiters moeilik, en boonop moreel onregverdigbaar, om wit gesinne van hulle gesinsplase te dwing met die argument van “gelyke geleenthede” vir swart werkers. Orania se beleid van volkseie arbeid maak hier die groot verskil. Om ‘n boer met duisende hektaar grond waarop hy en sy gesin en verder tientalle swart werkersgesinne woon, te dwing om dit te deel, of selfs weg te gee, is relatief maklik, soos ons in Zimbabwe gesien het. Geen buitelandse regering sal veel daaraan doen nie want die enigste argument van die boere is voedselsekuriteit en eiendomsreg, terme wat in Afrika nie veel werd is nie.

Soos prof Carel Boshoff al jare gelede gesê het: “Wie se sweet op die land drup, dié se land is dit.” Juis om dié rede kan niemand Orania se Afrikanergesinsboere se grond met enige morele regverdiging vat nie en indien dit wel probeer word, sal die hele gemeenskap hulle daarteen verset. In Orania as gemeenskap geld die leuse wat Cosatu gebruik: “An injury to one is an injury to all.”