fbpx

GilooleysWaarheen is jy op pad? Is dit nie een van die groot vrae nie. Waarheen is ons op pad? Ek sien ’n foto van ’n advertensie bord op ’n besige snelweg, dit vra: “Why do you keep doing this to yourself?” Wreed. Wanneer ons so ’n oomblik tot stilstand geroep word, tydjie vat om te dink, wat is jou antwoord op bogenoemde vrae?
So tussen die “jou kombers en my matras” deur marsjeer die volk agter wolkkolomme aan, soos Lucas Maree dit gesing het. As die rookwolk bo die stad immers ’n wolkkolom genoem kan word. Een van my stadsvriende vertel vermakerig hoe hy die oggende 5:30 opstaan tot die lieflike gehoes van die voëltjies.
Die Dave Matthews Band wy ’n hele lied aan die miere wat marsjeer. Soos “Ants Marching” beskryf hy die mensdom en die Prediker beskryf dit alles as ’n gejaag na wind. Ons jaag nie na wind nie, ek jaag, of kruip die N1 langs, in my opmars om my deel te doen, my brood te verdien, om terug te jaag na my veilige kompleks in die ooste. Kompleks, inderdaad die regte woord, want ons beleef juis ’n kompleks, ’n intense en verwarrende identiteitskompleks. Kyk in die spieël terwyl jy skeer of grimering doen. Beleef die kompleks. Werk toe, terug, werk toe terug, werk toe terug. Vasgevang in die mars van die lewe. Waarheen is jy op pad?
Ek bewonder en verwonder my aan diegene wat daagliks heen en weer marsjeer. Ek haal my hoed af, ek salueer. Om jou lewe op te offer vir iets so klein soos net jou eie bestaan verg werklike oortuiging. Ek vra om verskoning vir die sarkasme, dit kom van ’n goeie plek af. Miskien is die mensdom se gevoel van sinneloosheid en nutteloosheid juis dit, juis die feit dat wat jy doen, waarvoor jy studeer en alles opoffer, sinneloos is. Ek wil jou nie negatief maak nie, dit is ons as mensdom sommer vanself, ek wil ’n alternatief aanbied.
Wat is jou eindplan? Is dit die volgende groot reis, die aanbouing aan jou huis, die aankoop van die nuwe Hilux? Is dit jou kinders deur universiteit kry, jou skuld afbetaal, verhoging of bevordering? Daar moet tog iets groters wees; meer wees waarvoor ons marsjeer; meer as dit as die rede vir ons bestaan.
Bob Dylan sing: “How many roads must a man walk down, before you call him a man?” Koos du Plessis sing “en eindelik was almal maar net kinders van die wind…” Ek gaan met Koos verskil en vir Bob antwoord. Ons is meer as kinders van die wind, ons is knegte van die Allerhoogste, teen die hele wêreld vry. “How many roads?” miskien net een, die pad na vryheid. Die FAK sing “we are marching to Pretoria,” ons sing “We are marching to Orania”
Ek bied dit aan as sin, as alternatief, as iets groters as jy: “Eendag in Orania”
Kruip môreoggend N1 langs, maar kruip met ’n doel, met ’n visie, met ’n plan, kondig sommer jou plan luidkeels aan: “We are marching to Orania, Orania, Orania. We are marching to Orania, Orania all te way…” Eendag in Orania.