Friedrich Nietzsche het gesê: “Alle dinge is onderhewig aan interpretasie; die interpretasie wat op enige gegewe tyd aanvaar word, is die funksie van mag en nie ‘waarheid’ nie.”

As Christene wat in die bestaan van ʼn objektiewe waarheid glo, is daar ʼn legio redes waarom ons nie van Nietzsche se observasie mag hou nie, maar dit beteken egter nie dat sy observasie verkeerd is nie. Die feit dat iets – enigiets – op ʼn sekere manier BEHOORT te manifesteer, is nie ʼn versekering dat dit wel so sal manifesteer nie.

Inteendeel, nêrens is sy observasie so aktueel soos by regspolitieke kwessies nie. Soms is daar ʼn groot verskil tussen wat met wetgewing beoog word en wat die werklike gevolge daarvan mag wees – dink byvoorbeeld aan soveel opheffingsprogramme wat eerder mense in ʼn staat van afhanklikheid dompel as wat dit hulle ophef.

Wanneer Orania dan aan die hand van hierdie realiteit wil organiseer en ons toekomsplanne beraam, is dit belangrik om die volgende drie lesse van die geskiedenis te verreken.

Les 1: Mag is die ondersteuning wat jy kan mobiliseer en nie die ondersteuning wat jy kan tel nie.

Dit het die ANC by uitstek vir ons geleer. In haar boek, People’s War: New Light on the Struggle for South Africa, sit Anthea Jeffery deeglik uiteen hoe die ANC met sy gewapende stryd nie net die regering geteiken het nie, maar veral ook politieke opponente soos die IVP. Selfs nadat die ANC in die vroeë 1990’s ontban is en in die aanloop tot die 1994-verkiesing, is die “People’s War” teen politieke opponente juis verskerp om hulle houvas oor die swartdiskoers te verstewig.

Ook toe die onderhandelings by CODESA ʼn dooiepunt bereik het, was dit COSATU met sy “shop stewards” wat sy lede gemobiliseer het tot die massastaking van 3 – 4 Augustus 1993, wat die regering gedwing het om terug te gaan tafel toe en sekere toegewings te maak.

Terwyl die ANC mettertyd ʼn organiese mobiliseringsmag ontwikkel het, het die staat die setel van Afrikaners se mobiliseringsmag geword. Dit opsigself verklaar die Afrikaner se hopelose posisie ná 1994. Dit is daarom nie eintlik die Afrikaner se getalle wat hom ná 1994 magteloos gelaat het nie, maar eerder sy onvermoë om enige ondersteuning vir sy saak effektiewelik en doelgerig te mobiliseer. Aangesien die Afrikaner hoofsaaklik rondom staatsfunksies gemobiliseer was, het die regeringsverandering ʼn totale magsverlies beteken. Die ontbinding van die kommando’s dien as voorbeeld hiervan, want sonder die staat wat mobilisering inisieer, kon feitlik geen Afrikaner-instelling hierdie netwerk mobiliseer en as private sekuriteitsmaatskappy organiseer nie.

Uiteraard sal Afrikaners se ideologiese onderbou en Christelike karakter die aard van ons mobilisasie bepaal en sal dit daarom in wese verskil van die ANC se bloedvergieting en teenproduktiewe aksies.

Wanneer ons die Orania-gedagte dan wil versterk, is die vraag daarom nie soseer hoeveel ondersteuners ons het nie, maar eerder hoe ons ons bestaande ondersteuners kan mobiliseer. Is ons ondersteuners betalende lede van die Orania Beweging? Maak hulle bydraes tot die Groeifonds en Helpsaamfonds? Is hulle betrokke by projekte op Orania en is hulle aktief besig om Orania onder hulle vriende en familie te promoveer?

Les 2: Die strewe na meer seggenskap en groter selfstandigheid is daarom ʼn magsvraagstuk en nie ʼn politieke vraagstuk nie.

Aanvaar ons dat mag die vermoë is om te mobiliseer, strook dit noodwendig dat jou vermoë om te mobiliseer direk verband hou met jou vermoë om jou planne suksesvol tot uitvoering te bring en ook dat jou mobiliseringsmag die skaal van jou planne bepaal.

Toe Orania se nuwe strategie, wat behels om die dorp eerstens tot stad te ontwikkel, aangekondig is, het dit kritiek van ons lojale ondersteuners uitgelok wat wou beweer dat die groter idee daardeur versaak sou word. Die punt is egter dat wanneer ons in terme van mag dink, niks ons verhoed om groot te droom nie, maar dat ons altyd seker moet maak dat ons planne altyd aan uitvoerbaarheid gemeet moet word.

Vanuit die mags- en uitvoerbaarheidsparadigma benader, is dit gevolglik net logies dat die totstandbringing van ʼn Afrikanerstad enige groter aspirasies sal voorafgaan – juis omdat die Tweede Afrikaner, anders as die Eerste Afrikaner, ʼn hoofsaaklik verstedelikte volk is.

Die vraag of ʼn federale bestel in Suid-Afrika tot stand gebring kan word – daar waar die huidige staat graag wil sentraliseer – is daarom nie soseer ʼn vraag oor hoeveel stemme ʼn federaalgesinde party op homself kan verenig nie, maar eerder hoe gemeenskappe in praktyk gemobiliseer en federalisties georden kan word.

Netso ook met die droom van ʼn soewereine Afrikanerland – die haalbaarheid hiervan is afhanklik van die mobilisasie van die ondersteuners binne ʼn uitvoerbare raamwerk. Gegewe dat die grootste gros ondersteuners hiervan nie eers konsensus kan bereik oor waar só ʼn staat moet wees nie, kom mobilisering binne ʼn uitvoerbare en werkbare plan nie eers ter sprake nie.

Wanneer Orania dan sy regmatige plek binne die Afrikaner se toekomsdiskoers wil inneem en ʼn leidende rol wil speel in die herdefiniëring van die Suid-Afrikaanse staat, sal dit vir ons nodig wees om ons mobiliseringsmag uit te brei, sodat dit die nodige substansie aan ons aspirasies sal gee.

“If I were you, I would’ve created the reality first and then confront government with the facts.” – Adj. Pres. Thabo Mbeki aan die Volkstaatraad

Les 3: Erkenning van jou met magsverkrygde status is ʼn politieke vraag en nie ʼn regsvraag nie.

Die afgelope twee dekades is talle studies gedoen en tesisse geskryf oor die reg op selfbeskikking en sesessie. Terwyl die regsvraag rondom selfbeskikking hoogs teoreties kan wees en die kwessie van Afrikanerselfbeskikking in regsterme ʼn goeie been het om op te staan, is dit nie waar ons uitdaging lê nie, want sien, geen plaaslike of internasionale hof kan vir ons gee wat ons wil hê nie. Ons sal moet mobiliseer en die realiteit self skep.

Met die suksesvolle daarstelling van ʼn werklikheid is daar egter nóg ʼn hekkie om te oorkom en dit is erkenning en die politiek van erkenning. Die erkenning van status is slegs iets wat deur ander state en regerings verleen of weerhou word en dit impliseer die gereedheid om diplomatieke verhoudinge op te neem. Die VN is nóg ʼn staat, nóg ʼn regering en beskik daarom nie oor die mag om bepalings in hierdie verband te maak nie – as ʼn organisasie van onafhanklike state kan dit wel ʼn nuwe staat as lidland aanvaar of die geloofsbriewe van ʼn nuwe regering aanvaar, maar dit sal nie gebeur sonder erkenning van bestaande lidlande van die VN nie.

Sou ons ons beywer vir internasionale erkenning van ons reeds verkrygde status, sal dit vir ons daarom nodig wees om plaaslike en internasionale bondgenote te hê.

Dit beteken noodwendig dat ons vriendelike politieke betrekkinge met ander kultuurgemeenskappe in Afrika moet handhaaf, terwyl ons ook ons bande met ander gemeenskappe in Europa en elders versterk. Dit is juis binne hierdie konteks waarom ons skakeling met die Xhosa-gemeenskap van Mnyameni en die Suid-Tirolers vir ons so belangrik is. Dit lê ʼn goeie fondasie vir die verdere uitbreiding van ons netwerke na ander gemeenskappe in die res van Afrika en die wêreld, terwyl ons ook op hoogte moet bly van die jongste geopolitieke verwikkelinge.

Die politiek van erkenning dikteer daarom dat ons nie die Afrikaner se diskoers met roekelose, aweregse en strategies lui argumente sal bevuil nie. Orania se bestaande skakeling dien as bewys dat daar genoeg potensiële bondgenote is wat aanklank by ons saak vind en graag vriendelike betrekkinge met ons wil handhaaf, maar dan moet ons nie vir hulle ʼn verleentheid wees of ʼn meulsteen om hulle nek word wanneer hulle weer met ander gemeenskappe skakel nie.

ʼn Poging wat polities goed geposisioneer is, maar op swakkerige (tog regverdigbare) regsgronde gebaseer is, se moontlikheid tot erkenning is daarom heelwat groter as die poging wat op goeie regsgronde gebaseer is, maar polities vir meeste mense ʼn verleentheid is.

Kommunikasie met ons potensiële ondersteuners en na buite

Dit bring ons terug by Nietzsche en die rol van mag teenoor die rol van waarheid. Oraniërs is per definisie dromers en wanneer ons droom, droom ons groot en ons drome gee vorm aan ons planne. Maar wat ons ook besef, is dat ons aksies substansie aan ons planne gee, terwyl mag weer substansie aan aksies gee.

Sou ons dan met ons potensiële ondersteuners kommunikeer, besef ons dat hoewel die gewone persoon nie so noukeurig na mag kyk as wat hierdie artikel probeer doen nie, het Jan Alleman ʼn baie goeie aanvoeling daarvoor. Daarom sal die mededeling van ʼn grandiose droom van ʼn soewereine Afrikanerland meestal met twyfel ontvang word, juis omdat die droom so ver van huidige realiteit verwyder is en daar nie tekens van effektiewe magsvertoon is wat hierdie kloof kan oorbrug nie.

Orania se benadering is daarom om te werk met wat ons het en om nooit groter beloftes of aansprake te maak as wat ons weet ons sal kan lewer of effektiewelik voor kan beding nie.

Oraniërs, inwoners en uitwoners, se uitdaging is daarom om te mobiliseer en Orania se magsbasis uit te brei om te verseker dat ons nie ons drome sal versaak nie en om te verhoed dat ons vryheidstryd stagneer.