Die Amerikaanse presidensiële verkiesingsveldtog van die afgelope jaar was ’n duidelike veldtog tussen populisme en anti-populisme. Donald Trump het die populisme verteenwoordig en Hillary Clinton die anti-populisme.
Die probleem met Trump se populisme is egter dat dit ’n vorm van nasionalistiese populisme is, wat by baie mense die verkeerde beeld oor populisme geskets het. Trump se populisme is verteenwoordigend van ’n reaksionêre politiek wat op slegs die verwerping van beleid eerder as die omarming van die positiewe, geskoei is. Hierdie vorm van populisme lei gereeld tot vingerwysery en ’n onvermoë om werkbare oplossings vir knellende probleme daar te stel.
Een voorbeeld is die benarde situasie vir talle bloukraagwerkers in die ou industriële midweste van Amerika. Baie van hierdie mense is met reg kwaad vir die afgelope drie regerings onder Bill Clinton, George Bush en Barack Obama waartydens honderde groot fabrieke weens onbillike vryhandelsooreenkomste en die storting van lae gehalte produkte uit lande soos China, Indië en Meksiko gesluit het. Die vraag is egter of woede alleen die probleem gaan oplos?
Die oplossing vir hierdie mense se benarde situasie lê dalk juis eerder in ’n soort lokale, eerder as nasionale populisme. Wat behels ’n lokale populisme? Die Amerikaanse historikus Richard Hofstadter het in 1955 geskryf dat populisme die eenvoudige denke van ’n groepie ondeurdagte skurke of die melodramatiese optrede van landelike, eenvoudige mense is. Hofstadter se arrogante neersien op gewone mense en die redes waarom hulle hulself tot populisme dryf, was die afgelope tyd ook weer duidelik toe Hillary Clinton na hierdie mense as ‘betreurenswaardig’ verwys het.
Die woede onder dié Amerikaners wat hul die afgelope tyd tot die populisme gewend het, is heeltemal verstaanbaar. Die regerende klas sien graag neer op hierdie mense – die landelikes insluitende boere, inwoners van klein dorpe en kleinsake-eienaars, sowel as die sukkelaars wat baie keer bloukraagwerkers is wie deur die stelsel vergete agtergelaat is.
Die Amerikaanse skrywer Bill Kauffman, skryf dat hierdie mense juis eerder ’n soort lokale populisme moet begin aanhang. Die oplossings vir hul probleme lê juis nie in nasionale wetgewing en in die federale regering opgesluit nie, maar eerder op ’n plaaslike vlak. Volgens Kauffman is ’n plek-gebaseerde populisme dié wat gebaseer is op ’n liefde vir die eie en wat die gemeenskap wil beskerm teen kragtige negatiewe magte van buite. Hierdie soort populisme is nie net regs of links op die politieke spektrum nie, maar is eerder gebaseer op die eenvoudige vraag oor wat tans die beste vir die gemeenskap is en hoe die gemeenskap kan saamwerk om dit te verseker.
Mense wat hulle tot populisme wend is baie keer mense wat onder politieke, ekonomiese of ander druk verkeer. Die oplossing vir hul probleme lê nie in ’n nasionale regering wat dinge reg reguleer nie, maar eerder in hul vermoë om self te organiseer en uit hul eie inisiatief oplossings daar te stel.
Jaco dankie vir nog n raak opsomming.
Ek is egter wel van mening dat baie van die lokale probleme, soos die krisis rakende werksgeleenthede, juis die oorsaak is van foutiewe regulering vanaf nasionale regeringskant. Daarom glo ek dat konstruktiewe regulering dmv wetgewing vanaf nasionalevlak, wel ook n belangerike rol speel in die positiewe ontwikkeling van plaaslike gemeenskappe.
Ons moet net waak teen die verabsolitering van plaaslike mag, dit het sy beperkings.
In die geval van ons as Afrikaners, waar ons vyande die vorms van regulering bepaal en implimenteer, wil ek glo dat hoe minder die nasionale regering met ons te doen het hoe beter!
Die toestand kan moontlik in die toekoms verander, indien wel, sal ons weer,soos in die verlede, oor die luuksheid beskik om vir plaaslike gemeenskappe te kan vra, “wat het julle nodig, ons wil dit graag vir julle gee”.
Daarom laat ons nooit ons strewe om die herstel van ons nasionale vryheid, te gering skat nie.
Groete uit die onder Karoo.
Jaco, die laaste sin (Die oplossing vir hul probleme lê nie in ’n nasionale regering wat dinge reg reguleer nie, maar eerder in hul vermoë om self te organiseer en uit hul eie inisiatief oplossings daar te stel.) maak nie vir my sin nie. Hoe kan die arme drommels wat deur nasionale wetgewing verarm het weer opstaan as daar nie vanaf die nasionale regering wetgewing en hulp kom sodat hulle vir hulle self kan sorg nie? Is populisme, nasionalisme en fundumentalisme aan mekaar verwant? Wil jy nie daaroor ‘n artikel skryf nie.
Groete
Het is een verhaal van twee kanten.
Enerzijds het zelf doen wat mogelijk is binnen de gemeenschap,
anderzijds maatregelen om ongecontroleerde toestroom van personen en goederen te voorkomen.
wat betreft goederen: goedkopere invoer vanuit landen met lagere lonen (door uitbuiting in die landen) of staatssubsidies dienen invoertarieven dat te corrigeren, taak voor de staat.
Wat betreft personen gaat het om terug verwijzing naar de eigen gemeenschap, die verantwoordelijk behoort te zijn voor het wel en wee.
Die grootste vraag is natuurlik hoe ‘n mense plaaslike populisme moet raaksien, As jy na Nederland kyk, sien jy dat plaaslike politieke partye meer as 30% van die stemme tydens die plaaslike verkiesings kry. Dit sal seker ‘n vorm van plaaslike populisme wees, wat die partye is dikwels net verteenwoordig in hul eie munisipaliteit. Op provinsiale vlak werk hul dikwels saam, soos in Groningen die beweging Groningen Centraal, of die party Sterk Lokaal uit Drenthe. Gewoonlik werk die meeste plaaslike partye en provinsiale partye saam tydens die verkiesing van die Nederlandse senaat, wat deur lede van die provinsiale parlemente gekies word. So is die Onafhankelijke Senaatsfractie in die Senaat verteenwoordig. Die setel word gewoonlik vervul deur die Fryske Nasionale Party (FNP).
Dus plaaslike populisme bestaan deeglik, en is seker baie groot in sommige lande soos Nederland. Die belangrikste rede is dat belangrike nasionale partye soms nie verteenwoordiging het in elke munisipaliteit nie (byv. SGP, PVV, D66, GL, SP, ens.).