(Hierdie artikel het oorspronklik op www.maroelamedia.co.za verskyn)
Die Amerikaanse president, Donald Trump, se inhuldigingstoespraak moes Vrydagaand kompeteer vir mediadekking met `n paar betogers wat die polisie uitgetart het terwyl hulle plakkate met anti-Trump slagspreuke rondswaai. Die polisiemagte het die situasie professioneel ontlont en Trump se presidensiële konvooi kon deur die strate van Washington DC beweeg. Die volgende dag was daar egter weer protesoptogte waaraan duisende vroue regoor Amerika aan deelgeneem het. Weereens was die rede vir hulle ongelukkigheid Donald Trump.
Sedert sy verkiesing het verskeie bekendes hulle ongelukkigheid oor hierdie verwikkeling uitgespreek. Die sangeres Miley Cyrus het haar emosionele ineenstorting op kamera vasgelê en dit op YouTube geplaas, Meryl Streep het `n toespraakgeleentheid by die Golden Globes misbruik om Trump te kritiseer en Madonna het gedreig om die Withuis op te blaas. Natuurlik bestaan daar iets soos vryheid van spraak en natuurlik is dit heeltemal aanvaarbaar om deur middel van protesaksies te wys hoe ongelukkig jy met `n bepaalde gebeurtenis is. Dit is egter onbillik om `n presidensiële termyn te veroordeel nog voor die president by die withuis ingestap het.
Die kritiek op Trump se verkiesing en die onverdraagsaamheid wat daarmee gepaard gaan is `n toenemende verskynsel onder diegene wat hulself links in die politieke spektrum posisioneer. Daar is woede as `n demokratiese verkiesing lei tot `n president waarmee hulle nie tevrede is nie, daar is woede as `n konserwatiewe meningsvormer genooi word om `n universiteit toe te spreek of daar is woede as `n winkelsentrum besluit dat badkamers slegs vir twee geslagte voorsiening maak – mans en vroue.
Die verskynsel van die tipe onverdraagsaamheid is egter nie tot Amerika beperk nie. In Suid-Afrika kom dit voor as jy nie inskakel by wat as die politieke norm gesien word nie. Een van die kenmerke van linkse onverdraagsaamheid is `n absolute weiering om ander se standpunte in te sien of selfs ruimte te laat vir oortuiging. `n Goeie voorbeeld hiervan is die sangeres wat verby Orania ry en nie die moeite doen om uit te vind hoe die gemeenskap funksioneer en waaroor dit gaan nie. Sy stop slegs om `n foto voor die bord wat aandui dat jy nou in Orania is te neem met haar twee middelvingers in die lug. Geen ruimte vir debatvoering nie en geen bereidwilligheid om ander se standpunte aan te hoor nie.
In 1966 spreek die voormalige koerantredakteur en akademikus, dr Willem de Klerk `n SABRA-jeugkongres toe waar hy van die terme verlig en verkramp gebruik maak. Die verkramptes is diegene wat onverdraagsaam is teenoor verandering, ander se standpunte en enige gebeure of uitlatings wat nie versoenbaar is met hulle eie baie beperkte manier van dinge sien nie. Dit sal interessant wees om te sien na wie dr De Klerk vyftig jaar later as die verkramptes verwys.
Onverdraagsaam, inderdaad. Die liberalisme is die mees onverdraagsame fenomeen op die planeet. Ek definieër dit as volg:
Die Liberalisme is ‘n lewens-en-wêreldbeskoulike geestesdelusie wat onder die dekmantel van vryheid, gelykheid en broederskap en met egalitariese en sekulêr-humanistiese agenda, en met alle middele en mag tot sy beskikking, militant alle waarheid, skoonheid en geregtigheid inverteer, en in onverdraagsaamheid alle opposisie en weerspreking tot misdaad maak ten einde sy delusie te institusionaliseer in alle sfere van bestaan, en so totalitêr en autokraties en tot eie voordeel, as “god” daaroor te heers.
Baie goed beskryf Willem. Daar is hoop, dit lyk of daglig wil deurbreek vir ons konserwatiewe mense. As mens kyk wat in amerika besig is om te gebeur met die anti-trump bewegings lê daar nog ‘n fel stryd vir ons voor. Maar daar is hoop, iets wat ons lanklaas gehad het.