In die meeste Westerse samelewings is daar ’n skerp toename in eensaamheid. Navorsing in die VSA, Europa en Australië het reeds bewys dat die aantal mense wat erken dat hulle gereeld eensaamheid beleef, voortdurend toeneem.

Ons leef in ’n tyd waar sosiale media soos Facebook, Twitter, WhatsApp, Instagram en alle ander virtuele middelle mense se enigste sosiale verwysingsraamwerk word. Jou perspesie oor sosiale aanvaarding word bepaal deur die aantal mense wat van ’n plasing van jou op Facebook hou. Die spoed waarteen iemand jou op WhatsApp antwoord bepaal sy lojaliteit aan jou.

Die mens is ’n sosiale wese. Ons vermoë om te sosialiseer is egter aan die verswak. Die redes hiervoor is uiteenlopend en veelerlei. Meer en meer mense skakel nie meer by gemeenskapsinstellings soos kerke, sportverenigings en gemeenskapsdiensorganisasies in waar hulle nuwe vriende kan maak nie.

’n Onlangse studie in Amerika het bewys dat meer en meer jongmense na skool by hul ouers aanbly, sukkel om ’n lewensmaat te vind en ook nie daarin slaag om uiteindelik te trou en deel van ’n groter familieband te word nie. Baie van hierdie mense se sosiale ruimte word tot enkele familielede en die wêreld van slimfone en die internet beperk.

Die toenemende individualisering van Westerse gemeenskappe het sonder twyfel meegebring dat baie mense nie eers meer weet wie hul bure is of wie die ouers van hul kinders se beste skoolmaats is nie. In die gejaagde moderne hoogsproduktiewe lewe van vandag is ons veel meer gefokus op prestasie, monetêre uitsette en ongelukkig oordrewe materiële middelle dat ons vergeet wat die waarde van goeie vriende en lekker goeie ou sosiale ervarings is.

Steve Price, ’n kenner van moderne stedelike ontwerp in die VSA skryf egter in ’n onlangse artikel dat swak stadsontwerp as oorsaak vir mense se verswakkende sosiale vaardighede nie onderskat moet word nie. In lande met goeie stedelike ontwerp waar openbare ruimtes deeglik by residensiële en sakebuurte ingewerk word, is daar laer vlakke van eensaamheid. Pierce skryf dat hoë vlakke van ontmoeting, interaksie en kommunikasie tussen mense wat redelik naby aan mekaar woon en werk tot goeie sosiale vaardighede aanleiding gee en uiteindelik eensaamheid teenwerk.

Twee van die oorsake vir swak stedelike beplanning is eerstens die persepsie dat ’n groot huis op ’n groot erf ’n beter leefstyl as ’n wooneenheid in ’n goed beplande digter woonbuurt met goeie openbare ruimtes kan verseker. Tweedens ervaar stede regoor die wêreld die uitdaging van die koste om volhoubare woonbuurte te ontwikkel. Dit is goedkoper, makliker en veral vir ontwikkelaars meer aantreklik om openbare ruimtes soos parke, gemeenskapsentrums, fietsbane en stadspleine uit die ontwikkeling van nuwe woonbuurte te laat.

In beide van hierdie gevalle is daar korttermynvoordele soos die persepsie van rykdom wanneer jy ’n groot erf besit en natuurlik die finansiële voordeel vir munisipaliteite en privaatontwikkelaars wanneer openbare ruimtes beperk word. Oor die langtermyn is die instandhouding van dienste oor lang afstande en die verlies aan sosiale interaksie egter ’n duur prys wat vir swak stadsbeplanning betaal moet word. Ook Afrikaners ervaar vandag vervreemding en eensaamheid binne woonbuurte waar sosiale interaksie baie keer uiters beperk is.