fbpx

Dit is alombekend dat Afrikaners se bande met ons stamlande in Europa gedurende die tweede helfte van die 21ste eeu ernstige skade gelei het. Die ANC se propagandaveldtog teen Afrikaners was uiters suksesvol en lande, organisasies en individue wat eens ons vriende was, is oornag in haters van die Afrikaner omskep.

Burgers van lande van regoor die wêreld het tydens die Tweede Vryheidsoorlog aan die Boere se kant geveg. Die lys in die voorportaal van die Oorlogsmuseum in Bloemfontein is ‘n goeie bewys van die omvang van vriendskap wat tydens die oorlog teenoor die Boere geheers het. Ook na die oorlog was die bande met Europa sterk.

Ons weet egter almal wat na die 1948-verkiesing gebeur het. Die resultate van die propagandaveldtog wat teen die Afrikaner gevoer is, is vandag nog oral sigbaar. Vra maar enige ouer Nederlander, Fransman of Duitser wat hy van Afrikaners weet en dink en woorde soos “rassisme” , “apartheid” en “menseregteskendings” sal waarskynlik aangehoor moet word.

Kan die Afrikaner se beeld in die buiteland en in besonder in ons stamlande weer herstel word? Kan ons weer sterk bande met Europese lande bou?

Om hierdie vrae te beantwoord, sal ons eers moet besef dat wat verby is, verby is. Ons kan niks aan die geskiedenis doen nie. Daarmee saam sal ons moet aanvaar dat ons beeld in die buiteland steeds sleg is en dat dit tyd sal neem om te herstel. Europa van vandag lyk ook heelwat anders as die Europa van 1899. Een van die grootste nagevolge van die Tweede Wêreldoorlog is ‘n verskuiwing na links in Europa en in besonder weg van identiteit en die soewereine nasiestaat.

Deur op die behoud van ons Afrikaneridentiteit  en ons strewe na selfbeskikking te fokus, sluit ons onmiddellik ‘n groot deel van die Europese bevolking uit. Enige poging om die Afrikaner se beeld oor die algemeen in Europa te probeer verbeter, sal dus ‘n moeisame en bykans onmoontlike taak wees.

Daar is egter goeie nuus. Regoor Europa is daar sterk politieke partye, burgerlike organisasies en verenigings wat weer die klem op identiteit en die nasiestaat begin plaas. In Nederland is daar die Partij Voor De Vrijheid en organisasies soos die Nederlands Zuid-Afrikaanse Vereniging en die Nederlands Zuid-Afrikaanse Werksgemeenschap.

In Vlaandere is daar Vlaams Belang en die Vrienden van Zuid-Afrika. In Frankryk groei Front National tans sterk. Afrikaners moet bande met hierdie partye en organisasies smee, eerder as om te probeer om die algemene beeld van die Afrikaner onder die massas in Europa te herstel.

Nog ‘n groot voordeel is tyd. Die generasie van die 1960’s en 1970’s se opstande is besig om oud te word. Nuwe generasies Europeërs staar hoë werkloosheid, verarming, toenemende misdaad en die verbrokkeling van hul kulture en tale in die gesig weens die toestroming van immigrante en asielsoekers, maar ook weens regerings se pro-Europa en anti-soewereine staat-standpunt oor dekades heen.

Toekomstig geslagte Europeërs sal heel waarskynlik weer met erns na die behoud van hul identiteit begin kyk. Die Afrikaner sal en kan met hulle aanklank vind.