fbpx

Vir lank was Golda Meir se outobiografie “My Lewe” op my lys van boeke om te lees. Hierdie vakansie was ek gelukkig genoeg om ‘n kopie by familie raak te loop en vind ek die boek besonderse boeiende leesstof.

Vir die oningeligtes, Golda Meir was die eerste vroulike Eerste minister van Israel. Sy is in 1898 gebore in die Oekraïne en is vroeg reeds meegevoer deur die ideaal van ‘n eie Joodse staat (Zionisme). As tiener het haar familie na die VSA ge-immigreer, waar sy net verder meegesleur is deur die opkoms van Zionisme en uiteindelik het sy haar in die 1920’s in Palestina gevestig waar sy aanvanklik op ‘n Kibbutz gewerk het en later deur die vakbondwese as verteenwoordiger aangestel is om Zionisme te bevorder.

Uit die aard van ‘n biografie word daar meer gefokus op gebeure as op oortuigings, maar die beginsel van die “morele reg” om te regeer wat deur ‘n vryheidsoekende volk verdien moet word, word wel aan die orde gestel.

Sy skryf, in die Engels van die boek: “Years later when it became fashionable for young people to deride my generation for its rigidity, conventionality and loyalty to the ‘Establishment’, it was of the intellectual rebels of my time that I used to think. No modern hippie, in my opinion, has ever revolted as effectively against the ‘Establishment’ of the day as those pioneers did at the beginning of the century. Many of them came from the homes of merchants and scholars, many even from prosperous assimilated families. If Palestine alone had fired them, they could have come to Palestine, bought orange groves there and hired Arabs to do all the work for them. It would have been easier. But they were radicals at heart and deeply believed that only self-labour could truly liberate the Jews from the ghetto and its mentality and make it possible for them to reclaim the land and earn a moral right to it.

Baie word vandag gesê en geskryf oor die reg op selfbeskikking van volke.

Ons Afrikaners se soeke na regverdige regering is ook goed gedokumenteer, vanaf Adam Tas se verset teen Willem Adriaan van der Stel, Piet Retief se Manifes, die Grondwette van Natalia, die ZAR en die OVS. So ook die meer onlangse Akkoord oor Selfbeskking tussen die Vryheidsfront, NP en ANC, Artikel 235 van die huidige Suid-Afrikaanse Grondwet en Afrikaner verteenwoordiging by UNPO, oftewel die internasionale Onverteenwoordigde nasies en volkere organisie.

Die regsvereistes wat gestel word deur die internasionale reg vir die erkenning van aansprake op selfbeskikking deur volke word ook veral deur Afrikanergroepe ontleed wat glo dat voldoening aan hierdie vereistes in prinsipe ‘n Afrikanerstaat as te ware vanuit die hemel sal laat neerdaal.

Tog word daar min gesê of geskryf oor die morele reg om te regeer.

Indien die besetting van die morele hoëgrond deur ‘n volk nie ‘n uitdruklike geskrewe voorwaarde van die internasionale reg vir selfregering is nie, moet ons vra hoekom dit dan tog belangrik is?

Die antwoord is daarin opgesluit dat selfregering iets is wat deur die erkenning van regerings toegestaan word. Daardie erkenning word nie geredelik gegee nie, veral omdat elke bestaande land oor etniese minderhede beskik wat ook selfregering mag begin opeis, maar ook omdat regerings daardie erkenning as ruilmiddel en hefboom in die internasionale politieke arena gebruik om hul bedingingsmag en belange te bevorder. Daarbenewens kan geen ligggaam (hetsy die VN of die Internasionale Geregshof in Den Haag) een regering dwing om ‘n ander te erken nie.

Wat geen vryheidsoekende volk kan bekostig nie, is om aan regerings rede te verskaf om nie hul strewe vir selfregering te erken nie, en ‘n gebrek aan morele reg is juis dit. Ons het self gevoel hoe ander lande hul rûe op ons en ons selfregering onder die NP gekeer het toe ons die morele argumente begin verloor het, veral omdat ons nie soos die Jode van Israel ons werk deur volksgenote gedoen het nie.

Golda Meir borduur voort op die belangrikheid van volkseie arbeid waar sy skryf: “We have always maintained that the success of the Zionist work depends mainly on two inner Jewish factors – workers to do the work, and money to make this work possible. We consider the money for the Jewish National Fund as well as the manpower to be a manifestation of the will and determination of the nation at large. Does this mean that we are opposed to private capital and private initiative? Indeed not. Labour-Zionists are primarily interested in mass immigration into Palestine. If we cannot achieve this end through national capital, we welcome private capital. It is true that we say that private capital also serves the ends of Zionism. Private capital that does not employ Jewish labour does not help our cause. To our sorrow, it is only too often that we have witnessed private enterprise in Palestine used exclusively for private benefit, forgetting that Jewish immigration in Palestine depends primarily on possibilities of work created in the country. And we wish to state here again very emphatically: private capital that does not employ Jewish labour is not welcome in Palestine because private capital of such a character will not make possible the immigration which we require.

Dit is dus duidelik dat selfwerksaamheid en belegging in eie arbeid nie alleen help om die morele reg tot selfregering daar te stel nie, maar ook die voorvereiste is vir ‘n volk wat ‘n streek demokraties wil regeer. Ondemokratiese regerings is immers van alle morele reg gestroop.

Ek stem volhartig saam met Golda se stelling dat dit slegs volke se innerlike faktore is wat sal bepaal of hulle sukses sal behaal in hul soeke na vryheid.

Orania en die Orania Beweging het reeds dekades gelede die vereiste vir volkseie arbeid verstaan en dit prakties begin uitleef. Ons vryheid sal aansienlik nader wees wanneer meer vryheidsoekende Afrikaners dit besef en by ons beweging inskakel.