16 Januarie 2003
Pieter Hattingh is op sy plaas Doringfontein naby Roedtan aangeval.
Hy is Sondag 19 Januarie 2003 aan sy beserings oorlede.
Twee sinnetjies. Twee kort sinnetjies wat my sommige aande laat wakker skrik. Ek is Pieter Stephnaus Krige en ek wil graag met julle hierdie twee sinne deel, omdat hierdie twee sinne my lewe aangrypend verander, nie net in 2003, maar daagliks. Hierdie twee sinne is moontlik die grootste motivering hoekom ek met angs en oorgawe my volle gewig en energie binne Orania uitwoel. Hierdie twee sinne is in ’n sekere sin, op ‘n diep persoonlike vlak, lotsbepalend, omdat dít my maak wie ek vandag is.
U sien, Pieter Johannes Hattingh, was my Oupa gewees, my ander Oupa het ek nooit kon ken nie, hy is jare voor my aankoms in hierdie wêreld al na ons Heer, maar Pieter Johannes Hattingh was die oupa wat ek as oupa Boet geken het. Soos die tyd aanstap, onthou mens grepe, gebeure; hoe hy altyd skelm R20 in my sak kon druk na ’n kuier en ons moes ry; hoe hul huis altyd vol tipiese plaasdinge versier was, ek bedoel nie boerdery implemente en goed nie, nee dit het op die werf rondgestaan, ek bedoel die gangtoonkas vol Kayserpype en modeltrekkertjies, porseleinbeeldjies en teelepels met embleme. Ek onthou hoe hy altyd te hard moes praat, soms tot verleentheid toe, omdat hy nie meer kon hoor nie; hoe hy al gevra is om liefs maar Absa banktakke te vermy in die toekoms, omdat hy op sy growwe manier aangedring het op beter diens.
16 Januarie 2003. Ek was as student tuis, by my ouers se huis, toe die oproep deurkom. Ek kon aflei uit my ma se gesig en stemtoon, dat dit ernstige, slegte nuus is. Die atmosfeer was daardie maagdraai swaartipe, angstige nuus. Angstig het ons gewag totdat ma kom vertel: “Oupa Boet is op die plaas aangeval…” “80 jaar oud en erg hardhorend…dit was seker maklik om hom te oorval…” dink ek.
Ons het gepak en deurgery, Pietersburg Hospitaal, die rit was van die stil en lang tipes, soos in ’n begrafnisstoet. Daar het ek hom gevind, hy het klein gelyk so tussen die bloedbesmeerde lakens. Hy kon praat, maar was nie by sy bewussyn nie, hy was in ’n angsdroom vasgevang. Sy woorde hoor ek nou nog: “Here help my!” angstig en oor en oor. “Here help my!”
Die Here het hom gehelp, sy sambok- en ysterpypvernielde tentewoning is afgebreek en hy het hierdie tydelike verwissel met die ewige. Dit is vandag die eerste keer dat ek hieroor skryf, meer as 14jaar later en nog steeds hoor ek die uitroep, sien ek sy bebloede gesig: “Here help my!”
Ek blaai deur Treurgrond, lees die duisende tweesin-aankondigings en ek dink aan die telefoonoproep wat met elke aanval gepaard gegaan het, ek dink vandag aan duisende van ons mense wat met strykysters gebrand is, sambokke geslaan is, in kookwater verdrink is, verkrag is…Ek dink vandag aan my oupa Boet, MY OUPA, my oupa…vandag bid ek: “Here help my! Want U weet, U sien wat hier aangaan.”
Twee sinnetjies wat die einde van my Oupa se lewe aankondig: Pieter Hattingh is op sy plaas Doringfontein naby Roedtan aangeval. Hy is Sondag 19 Januarie 2003 aan sy beserings oorlede.
Here, help my…want ek sal nooit vergeet nie, ek sal nooit daaroor kom nie, ja ons gaan aan, ons leef, ons bou, ons werk, maar elke nuwe berig op die koerant of oor die radio neem my terug na daardie dag in 2003.
Sy naam was Pieter Johannes Hattingh en hy was my Oupa.
Pieter dit is aangrypend en absolute jammerlik. Ons het ook eens so ‘n oproep gekry. My oom in Nylstroom het hulle in ‘n geploegteland dood gemaak deur velemale met ‘n trekkerwiel oor sy kop te ry. My tannie is met ‘n baksteen geslaan tot sy dood is.
Die wreedheid en ongenaakbaarheid waarmee hierdie dinge gedoen word, skud jou tot in jou skoene, en maak dat daar geen keuse meer in jou gemoed kom as om die veilige hawe en vrede van jou eie mense en eie dorp op te soek nie
Ja Pieter. Toe ek begin lees het kry ek die erge gevoel van simpatie, maar hoe verder ek gelees het kry ek die bewustheid van ‘n oorweldigende gedagte van al die talle geliefdes wat op dieselfde wyse met hul smarte moet saamleef. Ek het dadelik die aangrypende gevoel om aan die Skepper te vra waarom die dinge toegelaat word.Ek moet worstel teen die gevoel van Christelike magteloosheid wat die natuurlike menslike se insig aanhits en begin plek maak vir haat. Die skrifte leer ons dat die oordeel ons die toekom nie en dat wraaksugtigheid jou geloof kan verpletter. Hoe dan anders. Ek glo elkeen van ons worstel vir antwoorde. Daar word gedurig verwys dat ons moet terugdraai na God en geloof. Ek weet dat in al die Christelike kerke teenoor die aanvalle gebid word. Ek peins oor die feit dat ons dalk werklik moet in opstand kom teen hierdie geweldadigheid in geloof natuurlik. Dankie Pieter, en weet dat jy nie alleen hierdie smart dra nie.
Aangrypende skrywe….Afrikaners se woede bou op met elke nuwe plaasmoord, meestal onnatuurlik wreedaardig.
Elke keer lees ek mense se reaksies, elke keer dieselfde, ons moet NOU iets doen, ons het NOU ‘n leier nodig, bring terug die doodstraf.
Weet die mense dan nie wat gedoen word op Orania? DAAR is waar ons toekoms elke dag gebou word. Wens meer mense wil saambou.
Met die skrywe net weer besef. Simpatiseer, voel saam en dan wag mense vir ‘n “Leier”? Dis die probleem. Ons is ons eie “leiers”. Dit is besluite wat geneem mpet word deur elkeen vir homself en vir sy toekoms. Is dit aanvaarbaar? Indien ja, geen probleem en bly waar jy is met die hoop dit gebeur net met ander. Indien jy dit nie aanvaarbaar vind nie, neem ‘n besluit en begin bou aan ‘n nuwe toekoms. Dis die leiers wat benodig word. Elkeen wat op hul eie besluit en saam ‘n toekoms bou. Alleen met elkeeen op sy eie sal dinge dieselfde bly.
WAT besluit EK as my en my gesin se enigste en ware aardse LEIER? Daarna is die soek na opsies eers werklik van toepassing.
Dis ‘n omgekeerde wêreld waarin ons leef. My skoonouers is ook deel van die statistiek van plaasmoorde. Dit is verskriklik dat ons ons gelukkig ag omdat hulle net geskiet is en nie gemartel is nie. Wat baie mense nie besef is hoe so ‘n moord uitkring nie. Werkers wat sonder werk sit. My man en sy broer is 6 jaar na die moord oorlede. Een aan bloedkanker en die ander een aan breinkanker. Die een 53jaar oud en die ander een 46 jaar oud. Soos my man gesê het “Jy dink jou kop het dit verwerk maar op die ou end het jou liggaam dit nie verwek nie.”
Baie sterkte ook vir jou Pieter.
Ai Pieter!!! So ding bly maar by mens… en al dink mens mens het dit verwerk, skakel die kleinste dingetjie weer al daardie emosies aan…. skryf en praat is die beste terapie!!!
Dit was 23/5/1996… Ek het toe nie so oproep gekry nie, maar self op my ma afgekom… en die wonder is dat die Here HET haar gehelp en al het sy baie nagevolge oorgehou, het Hy haar vir nog 13 jaar daarna vir ons gespaar…
Ironie: sy sê vir my ek moet Pinksterdiens toe gaan want ons was hele week in Pretoria in die hospitaal by my pa en skemer tuis gekom – “sodat ons nie al2 by die donker huis aankom nie, dan is ek hier en maak vir jou oop…”. Maar die gesig waarop ek afgekom het, kan niks maar niks uit jou gedagtes en onderbewuste uitkry nie. Dit bly daar!!
My kwaad en magteloosheid daardie aand was: dis my pa se volksvreemde arbeiders wat oorsaak was – dit nadat ek toe reeds 10jaar, sedert ek in 1986 ‘n Oranjewerker geword het, met hom geredeneer het oor ons moet self werk en sonder vreemdes klaarkom. Dit nadat ek nagte om met hom geredeneer het van wat gaan gebeur en stemmery vir die KP gaan niks help nie…. Ek was so kwaad daaroor… maar binne 24uur na die gebeure op die plaas by Buhrmannsdrif naby Mafikeng, is hy toe in Pretoria dood… gelukkig sonder om te geweet het wat op die plaas gebeur het en sonder dat ek weer met hom oor die saak kon redeneer!!!
Toe nog 22maande in angs daar op die plaas gebly…. Iets wat ek nooit ooit weer wil oorhê nie…
Elke keer as ek sulke berigte sien, verstaan ek nie waarom ons mense nie sonder die volksvreemde-arbeid kan klaarkom nie???? Daar is net EEN oplossing vir Vryheid en vir veiligheid en dit is om self te werk en ons eie mense te gebruik vir wat ons nie self kan doen nie EN saam te konsentreer (laer te trek) hier in en om Orania!!!
Hier besit ons nie net die grond nie, ons bewoon en bewerk dit ook self en daarom BESET ons dit…. met eie arbeid en eie geld, bou ons self ons eie instellings met ons eie geldeenheid…. Daarom is ons vry em dit is wat ons uniek maak.
Dankie vir jou bydrae tot ons ideal, Pieter!!
“EENDRAG MAAK MAG” die leuse van ons voor ouers wat hulle deur harde sowel as goeie tye behoue het – ons as Afrikaners MOET weer saam staan teen die waansinnigheid en godeloosheid wat tans teen ons begin draai van die huidige owerheid
“STAAN VAS”!!!!!!!!!
Ek verstaan hoe jy voel want hy was my oupa Piet ook. Jy het dit mooi beskryf. Mens kan dit nooit uit jou kop kry nie, tot vandag toe sukkel ek om dit te verwerk.. Sterkte aan julle. Hy was n legend op sy eie. Ons praat baie oor hom. Groete Andriette (Ansie se dogter)