fbpx

Deur Sebastiaan Biehl

Dit is altyd ‘n besonderse gebeurtenis wanneer daar ‘n Afrikaanse film verskyn in ‘n omgewing waar Engels die omgangstaal, trouens die enigste taal is wat in die openbaar gepraat (mag) word. ‘n Film is iets wat ‘n groot gehoor bereik en wat ‘n uitdrukking van ‘n volk en ‘n taal se vermoë is om skeppend te wees op vele terreine.
Die afgelope paar jaar het daar darem ‘n paar Afrikaanse films die lig gesien, maar die meeste van hulle was meer onskuldig-skadelose of prettige voel-goed films , soos “Liefling”, “Jakhalsdans” en “Die avonture van Hannah Hoekom”.
“Roepman” kry besonder goeie beoordelings en is inderdaad ‘n film in ‘n ander klas, een wat jou uitdaag, skok, kwaad maak of skaam maak, na gelang van jou politieke standpunt. Dit is verseker nie ‘n film wat jy vergeet nadat jy die bioskoop verlaat het nie, maar een wat ‘n lang en sterk nasmaak het en nog lank in jou gedagtes spook.
“Roepman” bevat ‘n hele paar interessante temas en kon, as die skokelemente aan die einde uitgelaat of versag sou gewees het, ‘n waardevolle film geword het. Daar is tonele wat emosioneel skokkend is, sonder dat te veel grafies gewys word, wat dit ongeskik maak vir sensitiewe kykers.
Die era van Verwoerd, vir die meeste Afrikaners wat daarin geleef het as goue era van Suid-Afrika in herinnering, is die tydperk waarin “Roepman” afspeel en word natuurlik negatief uitgebeeld. Die plek is die mikro-kosmos van ‘n Spoorwegdorpie iewers naby Durban.   Timus Rademan, ‘n seun van 11 of 12 jaar, met 2 ouer susters op die drumpel van volwassenheid, ‘n streng en onsimpatieke pa, Abraham, ‘n sagmoedige ma en ‘n ouma wat die positiewe teenpool vir die pa is, is die hoofkarakter. Die ontdekking van die grootmenswêreld en veral die seksuele is een deurlopende tema. Timus is nog onskuldig en verstaan nog nie dit wat hy in sy nuuskierigheid sien, afloer en afluister nie, maar dit dra by tot die vinnige verlies van sy onskuld. Sy vrae oor seksuele dinge word deur die bende jeugdiges met neerbuigende gelag afgemaak en die bendeleier, Hein, laat hom weet dat hy eers “skuim moet piepie” (as teken van rypheid) voor hy vrae oor die grootmenswêreld van die seksuele moet vra.
Deur ‘n truuk met waspoeier wat in die gras weggesteek is, kry Timus dit reg om Hein te oortuig dat hy “skuim kan piepie” en word erelid van die bende en mag saam met hulle na pornografiese tydskrifte kyk.
Ook andersins is tienerseksualiteit en verhoudings ‘n deurlopende tema, asook die onderdrukking daarvan deur die gesagspersone, soos die pa Abraham en indirek die kerk. Abraham hou sy dogters aan kort leisels: Rykie mag nie op haar halfgebakte kêrel se motorfiets saamry nie en op haar 21ste verjaardag dans nie. Erika, die meer volwasse en terughoudende een, word verbied om met haar andersins ongeskonde en verantwoordelike ou, Salmon, te trou omdat hy ‘n Ou Apostel is. Dit lei na die ander tema, wat telkens by “white guilt” skrywers en kunstenaars in Suid-Afrika  voorop staan: die onderdrukkende apartheid-tyd, waar die Broederbond, die NG Kerk en die NP nie net die swartmense nie, maar ook die wit vroue en kinders onderdruk het.
Die “Roepman”, Joon, na wie die film vernoem is, is vir Timus en ander hulpbehoewendes ‘n soort Engel wat op die regte tyd opdaag en klein wonders verrig, mense troos of beskerm, terwyl die jeugbende en ook Abraham hom spot omdat hy skeel is en die laagste moontlike werk van Roepman (wat die ander werkers moet wakker klop) doen.
Abraham se buurman, Harry Gouws, is ‘n swak karakter wat aan drank verslaaf is en toelaat dat sy dogter Melinda met kort rokkies vir almal in die straat ogies maak en later swanger raak van Zane, die rampokker van Durban wat met sy windmakerige rooi oopdakmotor af en toe sy verskyning maak om sy aanspraak op Melinda te bevestig en om die ander jeugdiges te beïndruk. Mev Gouws is ‘n senuweewrak en probeer op ‘n stadium selfmoord pleeg na huismoles met haar man, wat Abraham en die predikant onbeholpe probeer keer, tot die “Roepman” sy verskyning maak en haar sonder veel woorde oortuig om die rewolwer aan hom te oorhandig.  In die liberale logika is Harry egter ‘n beter mens as Abraham, want hy is “menslik” en koop darem af en toe vir sy vrou blomme, terwyl Abraham met die Bybel onder die arm loop en sy kinders van hom vervreem deur oormatige strengheid.
Die landspolitiek is nie die oorhoofse tema nie maar word aangeraak en staan in die agtergrond. Dr Verwoerd se foto staan prominent in Abraham se sitkamer en die Zulu-bediende hou spottende tweespraak met die foto terwyl sy dit skoonmaak. Timus se gesin hanteer die bediende ordentlik en ma en dogters speel met haar baba en is vriendelik teenoor haar en haar man wat af en toe kom kuier, maar Abraham is gepla oor die implikasies van ‘n swart gesin in sy agterplaas. Toe Hein van “kaffers en koelies” praat openbaar hy hom as “Nat”, want “Sappe” soos Timus se ma praat van “Bantoes en Indiërs”.
So vêr sou die film ‘n goeie milieustudie gewees het wat die opset van ‘n Spoorwegdorpie met sy armblanke inwoners in die sestigerjare en die gewone klein dramas in gesinne en tussen bure uitbeeld. Dinge word egter later moeilik om te verteer en die kyker word blootgestel aan ‘n reeks afskuwelike dade. Erika probeer haar tydens die erediens aan die kerkklok se tou ophang omdat haar pa Salmon afgekeur het. Timus word tydens ‘n pornografiekyk-sessie deur Hein gemolesteer en hardloop huilend in sy ma se arms, op die oomblik toe die nuus van die moord op dr Verwoerd bekend word en almal dink sy trane is as gevolg daarvan. Net die Roepman Joon, wat in daardie nare oomblik vêr was nie tot Timus se redding gekom het nie, het ‘n gewillige oor om die skoknuus van die molestering aan te hoor. Hy lei tydelik die aandag van die somber toedrag van sake in die hele gemeenskap af deur met sy voet ‘n ondergrondse pyp stukkend te kap en ‘n spuitfontein te laat uitborrel, wat meeste inwoners van die straat in ‘n kort vreugdefees rondom die spuitende water laat verenig, terwyl die twee kwajongens Zane en Hein neerhalend toekyk.
Joon self kom tot ‘n verskriklike einde toe Hein en Zane hom, omdat hy met Melinda deurmekaar was en Zane wil weet of hy die pa van haar kind is, tussen twee treintrokke vashou tot hy doodgedruk word. Timus aanskou alles vanaf ‘n boomskuiling maar kom te laat tot die Roepman se hulp. Toe hy uitasem aan sy pa vertel wat gebeur het, kry hy ‘n pakslae omdat Abraham dit vir ‘n versinsel aansien.
In die ou einde bly net gebroke mense oor, selfs die ouma, altyd grappig en vol begrip, is verlam. En die boodskap: dit is apartheid se skuld, want die stelsel het mense soos Abraham, Hein en Zane gemaak wat wreed, brutaal en harteloos is. Dit is een van die linkses se kernoortuigings: mense is nie sleg nie, hulle word net deur slegte omstandighede en stelsels tot monsters gemaak en vernietig die goeies.
In tye waar die Afrikaner in ‘n oorlewingstryd is, behoort versagtende omstandighede te geld en ook kunstenaars behoort hulle Afrikaner-selfhaat eers opsy te laat staan. Die krag en die goeie regiewerk van ‘n film soos Roepman kon gebruik gewees het vir ‘n ander boodskap. Ons het nie nou dermuitrygfilms en -boeke oor die apartheidverlede nodig nie, eerder films en boeke wat ons huidige benarde situasie en die wandade wat tans teen ons gepleeg word, behandel.