fbpx

`n Onlangse artikel uit die pen van die bekende demograaf, prof Flip Smit, dui daarop dat Afrikaners in die jaar 2030 sal moet erken dat hulle die getalleoorlog verloor het. Teen 2050 gaan die situasie nog meer benard wees. Die middeljaarraming plaas Suid-Afrika se totale bevolking op 56,5 miljoen. Die blanke deel van daardie bevolking word op 4,5 miljoen gereken en die Afrikaanstalige deel van die blanke bevolking word op 2,7 miljoen gereken. Prof Smit wys verder daarop dat Suid-Afrika se blanke bevolking met 40 000 per jaar afneem, die Afrikaanssprekende deel van daardie groep met 24 000 per jaar. Prof Smit reken dat daar teen 2030 slegs 1,8 miljoen Afrikaners in Suid-Afrika sal wees en teen 2050 slegs 900 000. Dit beteken dat die Afrikaner teen 2050 minder as 1% van die Suid-Afrikaanse bevolking sal uitmaak. (Sien onderstaande grafika wat oorspronklik op Netwerk 24 verskyn het.)

Faktore soos emigrasie speel `n rol maar daar word gereken dat daar tans 10 000 meer sterftes as geboortes is. Wat emigrasie betref, reken prof Lawrence Schlemmer dat 750 000 Afrikaanstaliges tussen 1990 en 2010 geëmigreer het. Prof Smit skets in sy artikel `n somber prentjie oor die toekoms van die Afrikaner. Dit is `n artikel wat duidelik uitwys hoe daar anders gedink en beplan moet word in tye waar nóg getalle nóg politieke mag aan jou kant is. So uitstekend nagevors soos die artikel is, stop prof Smit tog na my mening kort van `n daadwerklike oplossing. In die laaste deel van sy artikel verwys hy na twee groepe Afrikaners. Die een groep onttrek hulle van die samelewing en vestig hulle binne sekuriteitsgebiede en agter veiligheidsheinings. Dit is diegene wat die pad van politieke korrektheid of die minste weerstand volg. Dan, reken prof Smit, is daar ook `n tweede groep. Dié groep maak bydraes tot die welstand van alle mense en lewer onbaatsugtige diens aan die breër gemeenskap. Sodoende sal hierdie groep hulself onmisbaar maak.

Prof Smit is wel korrek dat bovermelde twee groepe bestaan. Daar is inderdaad die groep wat, na die verlies van politieke mag, hulself uit die samelewing onttrek het. Hulle vestig hulle op ‘golf estates’ en vermy politieke gesprekke uit vrees dat hulle geteiken kan word. Daar is inderdaad ook die tweede groep wat poog om hulself onmisbaar te maak. Ek twyfel egter of die groep al daarin geslaag het om hulself onmisbaar te maak. Ongeag die harde werk wat sommige van die persone in die staatsdiens lewer, sal hulle steeds in die slag bly wanneer dit by regstellende aksie kom. Die gedagte dat jy kan hard werk en jouself sodoende onmisbaar maak, is verskeie kere sedert die implementering van die Wet op Gelyke Indiensneming in 1996 verkeerd bewys.

Die onderstaande kaart wys die bevolkingsverspreiding na afloop van die 2011 sensus. Die groen kolletjies dui die swart bevolking aan, die oranje kolletjies die bruin bevolking en die pers kolletjies die blanke bevolking.

Wat ons uit die kaart moet neem is dat Afrikaners kan onttrek na hulle veiligheidskomplekse of hard werk om te probeer om hulself onmisbaar te maak, maar hulle sal nie met een van bogenoemde opsies hulle politieke situasie verbeter nie. Slegs waar `n minderheid `n meerderheid in `n geografiese gebied vorm, kan hy besluit hoe munisipale belastinggeld bestee word, wat die taalbeleid in plaaslike skole is en wat die naam van die straat is waarin hy bly. Slegs dan sal Afrikaners werklik weer seggenskap hê oor dit wat hulle direk raak. Prof Herman Giliomee word aan die einde van die artikel as volg aangehaal: “In die 20ste eeu het die opkoms van Afrikaners as etniese groep en van Afrikaans as openbare taal groot aandag in die Westerse wêreld getrek. Die kans dat albei in die loop van die 21ste eeu kan verdwyn is nie meer so vergesog nie.”

Indien ons besef dat konsentrasiepolitiek swaarder kan weeg as getallepolitiek hoef ons nie prof Flip Smit se projeksies as `n apokalips-scenario te sien nie.